ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 228

ฟู่เฉินหวนอุ้มลั่วชิงยวนเดินมาไกลด้วยความร้อนใจ กระทั่งในที่สุดเขาก็มองเห็นเรือหลายลำในแม่น้ำ

เป็นคนจากตำหนักอ๋อง!

ฟู่เฉินหวนรีบอุ้มลั่วชิงยวนไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ

"ตรงนั้น ตรงนั้นไง! ท่านอ๋องอยู่ตรงนั้น ท่านอ๋องอยู่ตรงนั้น!" เมื่อคนที่อยู่บนเรือมองเห็นพวกเขาก็ร้องอุทานขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

……

ลั่วชิงยวนถูกพาตัวกลับมาที่ตำหนักอ๋อง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสร้างความโกลาหลและตื่นตระหนกกันไปทั้งตำหนัก ดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงส่งตัวหมอหลวงมาเป็นพิเศษ

ทั่วทั้งตำหนักยุ่งง่วนกันมาทั้งวัน ในที่สุดก็ช่วยชีวิตของนางเอาไว้ได้

เมื่อลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง นางก็รู้สึกศีรษะหนักอึ้งและอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั่วทั้งตัวเสียจนลุกขึ้นนั่งไม่ไหว

"พระชายา โชคดีที่ท่านไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ..." จือเฉาค่อย ๆ เก็บผ้าห่ม

"ท่านอ๋องกลับมาแล้วงั้นรึ?" เมื่อลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางจึงเอ่ยถึงฟู่เฉินหวนเป็นอย่างแรก

"ท่านเสด็จกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ตอนที่ท่านอ๋องอุ้มท่านกลับมาค่อนข้างตื่นตระหนกทีเดียว ท่านอ๋องดูเหมือนจะเป็นห่วงท่านแทบตายเชียวนะเจ้าคะ" เมื่อจือเฉานึกถึงเรื่องนี้ก็ให้รู้สึกหวาดกลัวอยู่มิคลาย

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็ค่อนข้างประหลาดใจ "เขาช่วยข้าไว้เช่นนั้นหรือ?"

เมื่อลองนึกดูแล้ว เมื่อคืนพวกเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรือ

โชคดีที่เขาไม่ได้ทอดทิ้งนางโดยไม่คิดจะช่วยเหลือ

จือเฉาจึงเอ่ยเสริมขึ้นมาว่า "ใช่เจ้าค่ะ ท่านอ๋องเองก็ประชวรเช่นกัน แต่อาการไม่ร้ายแรงเท่าพระชายาเจ้าค่ะ ขอพระชายาอย่าได้เป็นกังวล"

แม่นมเติ้งยกถ้วยโอสถเข้ามา จากนั้นก็สั่งให้จือเฉาช่วยประคองลั่วชิงยวนให้ลุกขึ้นมานั่งเพื่อจะได้กินโอสถ

ขณะที่ลั่วชิงยวนรับถ้วยโอสถมา แม่นมเติ้งก็เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมีเลศนัย "ท่านอ๋องส่งเซียวชูกับซูโหยวไปตามหาคนที่โยนพระชายาลงแม่น้ำแล้วเจ้าค่ะ"

"แต่บ่าวบังเอิญได้ยินซูโหยวบอกท่านอ๋องว่า สตรีจากหอชิงเฟิงผู้นั้นบอกว่าเห็นคุณหนูรองลั่วเจ้าค่ะ"