ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 23

เสียงของนางอ่อนแรงมาก แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงเจตจำนง และความดื้อรั้นที่ไม่ยอมแพ้ของนาง

เขาขมวดคิ้วมุ่น สมบัติอย่างนั้นหรือ? อะไรคือสมบัติที่ลั่วชิงยวนต้องการถึงเพียงนี้กัน?

ลั่วเยวี่ยอิงก้าวไปข้างหน้า หวังจะแยกมือของลั่วชิงยวนออก แต่ลั่วชิงยวนมิได้สติ นางกำเสื้อผ้าของฟู่เฉินหวนแน่น โดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย และยังพึมพำไม่หยุด "เอาสมบัติของแม่ข้าคืนมา! เอาคืนมาให้ข้า!"

“ท่านพี่ตื่นเถิด อย่าทำให้เสื้อผ้าของท่านอ๋องเปื้อนสิเจ้าคะ!” ลั่วเยวี่ยอิงพูดขึ้นอย่างร้อนรน

อย่างไรก็ตาม ลั่วชิงยวนยังคงจับมันไว้และไม่ยอมปล่อย นางรั้งมันไว้เหมือนฟางเส้นสุดท้าย

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเคร่งขรึม เขาจ้องมองด้วยความขยะแขยง แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมประนีประนอม "ช่างเถอะ ข้าผู้เป็นอ๋องจะส่งนางกลับเรือนเอง!"

เขาก้มลงอุ้มลั่วชิงยวนขึ้นมา แต่ด้วยร่างกายที่หนักอึ้งนี้ แม้แต่ท่านอ๋องที่ฝึกฝนวรยุทธมาตลอดทั้งปี ก็เกือบจะเซทันทีที่ลุกขึ้น

เขาอุ้มลั่วชิงยวนขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ก่อนจะเดินตามทางที่นางรับใช้บอกไปยังเรือนสายธาร

เขาวางลั่วชิงยวนลงบนเตียง ใบหน้าของนางซีดเซียวไร้สีเลือด ข้อนิ้วที่จับเสื้อของฟู่เฉินหวนนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีขาว

“เอาสมบัติของแม่ข้าคืนมา…” ลั่วชิงยวนยังคงพึมพำโดยไม่รู้ตัว

แววตาแห่งความลึกซึ้งฉายวาบในดวงตาของฟู่เฉินหวน เขาเอนตัวลงเล็กน้อย "สมบัติของแม่เจ้าคืออะไร?"

“เอาสมบัติของแม่ข้าคืนมา…” ลั่วชิงยวนได้แต่พูดคำเหล่านี้ซ้ำไปซ้ำมาโดยมิรู้ตัว

เขายื่นมือไปแตะหน้าผากของนาง มันร้อนมาก และนางมีอาการบาดเจ็บสาหัส

"ซูโหยว ไปเชิญท่านหมอกู้ที่ตำหนักมาที่นี่" ฟู่เฉินหวนสั่ง

"ท่านอ๋องโปรดอย่าได้ทรงกังวลพระทัย ตั้งแต่เด็กคนนี้ป่วยและน่าเกลียดขึ้นมา นางก็มีนิสัยที่แปลกไป ไหนจะเรื่องที่นางแอบอภิเษกสมรสแทน หรือแม้แต่โต้เถียงกับกระหม่อม" ลั่วไห่ผิงถอนหายใจ "กระหม่อมเองที่สั่งสอนนางได้มิดี..."

ทันทีที่พูดจบ เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังมาจากด้านนอก ซูโหยวรีบวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน "มิดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ! พระชายาอาเจียนเป็นเลือดไม่หยุด หมอกู้สั่งให้เตรียมทำใจพ่ะย่ะค่ะ!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คิ้วของฟู่เฉินหวนก็กระตุก เขารีบไปที่เรือนสายธาร ลั่วชิงยวนที่อยู่บนเตียงอาเจียนเป็นเลือดอย่างหนัก ผ้านวมทั้งผืนเต็มไปด้วยเลือดสีแดง จือเฉาซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ นางร้องไห้จนตัวโยน

"ฟู่เฉินหวน..." ดวงตาของลั่วชิงยวนเต็มไปด้วยน้ำตา นางพยายามลุกจากเตียง

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและก้าวไปข้างหน้า

ลั่วชิงยวนคว้าแขนเสื้อของเขา และทันใดนั้นก็อาเจียนเป็นเลือดออกมาอีกครั้ง นางมองไปที่เขาด้วยสายตาอันเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม และพูดขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฟู่เฉินหวน หม่อมฉันไปฆ่าคนในครอบครัวของท่านอย่างนั้นหรือ? เหตุใดท่านถึงได้เกลียดชังข้ายิ่งนัก!"