ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 23

เสียงของนางอ่อนแรงมาก แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงเจตจำนง และความดื้อรั้นที่ไม่ยอมแพ้ของนาง

เขาขมวดคิ้วมุ่น สมบัติอย่างนั้นหรือ? อะไรคือสมบัติที่ลั่วชิงยวนต้องการถึงเพียงนี้กัน?

ลั่วเยวี่ยอิงก้าวไปข้างหน้า หวังจะแยกมือของลั่วชิงยวนออก แต่ลั่วชิงยวนมิได้สติ นางกำเสื้อผ้าของฟู่เฉินหวนแน่น โดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย และยังพึมพำไม่หยุด "เอาสมบัติของแม่ข้าคืนมา! เอาคืนมาให้ข้า!"

“ท่านพี่ตื่นเถิด อย่าทำให้เสื้อผ้าของท่านอ๋องเปื้อนสิเจ้าคะ!” ลั่วเยวี่ยอิงพูดขึ้นอย่างร้อนรน

อย่างไรก็ตาม ลั่วชิงยวนยังคงจับมันไว้และไม่ยอมปล่อย นางรั้งมันไว้เหมือนฟางเส้นสุดท้าย

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเคร่งขรึม เขาจ้องมองด้วยความขยะแขยง แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมประนีประนอม "ช่างเถอะ ข้าผู้เป็นอ๋องจะส่งนางกลับเรือนเอง!"

เขาก้มลงอุ้มลั่วชิงยวนขึ้นมา แต่ด้วยร่างกายที่หนักอึ้งนี้ แม้แต่ท่านอ๋องที่ฝึกฝนวรยุทธมาตลอดทั้งปี ก็เกือบจะเซทันทีที่ลุกขึ้น

เขาอุ้มลั่วชิงยวนขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ก่อนจะเดินตามทางที่นางรับใช้บอกไปยังเรือนสายธาร

เขาวางลั่วชิงยวนลงบนเตียง ใบหน้าของนางซีดเซียวไร้สีเลือด ข้อนิ้วที่จับเสื้อของฟู่เฉินหวนนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีขาว

“เอาสมบัติของแม่ข้าคืนมา…” ลั่วชิงยวนยังคงพึมพำโดยไม่รู้ตัว

แววตาแห่งความลึกซึ้งฉายวาบในดวงตาของฟู่เฉินหวน เขาเอนตัวลงเล็กน้อย "สมบัติของแม่เจ้าคืออะไร?"

“เอาสมบัติของแม่ข้าคืนมา…” ลั่วชิงยวนได้แต่พูดคำเหล่านี้ซ้ำไปซ้ำมาโดยมิรู้ตัว

เขายื่นมือไปแตะหน้าผากของนาง มันร้อนมาก และนางมีอาการบาดเจ็บสาหัส

"ซูโหยว ไปเชิญท่านหมอกู้ที่ตำหนักมาที่นี่" ฟู่เฉินหวนสั่ง