ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 230

ลั่วชิงยวนรู้สึกตกใจและต่อต้านอยู่บ้าง "บอกว่าข้าไม่ไปเพราะยังไม่หายดี"

ทว่าแม่นมเติ้งกลับเอ่ยขึ้นด้วยความจนใจว่า "บ่าวเกรงว่าจะทำเช่นนั้นมิได้เจ้าค่ะ จิ่นชูมารับท่านด้วยตัวเองและรถม้าก็เตรียมเอาไว้พร้อมแล้ว แม้แต่หมอหลวงก็มาด้วย"

หมอหลวงก็มาด้วยเช่นนั้นหรือ?

ต่อให้ต้องตายก็ต้องพานางเข้าวังให้ได้ใช่หรือไม่?

ขณะที่นางเพิ่งจะพูดจบ นางก็เห็นจิ่นชูเดินนำหน้าหมอหลวงเข้ามาในเรือน

"พระชายาอาการเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? ไทเฮารับสั่งให้ข้าพาหมอหลวงเลี่ยวมาตรวจอาการพระชายาเป็นพิเศษ และขอเชิญพระชายาเข้าวังไปสนทนากันสักครู่เจ้าค่ะ"

ลั่วชิงยวนไอสองครั้งแล้วบอกว่า "ในเมื่อข้าต้องเข้าวัง เช่นนั้นก็ให้ข้าได้แต่งตัวสักหน่อยเถอะ"

แต่จิ่นชูกลับพูดว่า "ไทเฮารับสั่งว่า พระชายาไม่จำเป็นต้องแต่งตัวหรอกเจ้าค่ะเมื่อไทเฮานึกได้ว่าพระชายาไม่สบาย ย่อมไม่โทษท่าน"

"พระชายาเชิญทำตัวตามสบายเถิดเจ้าค่ะ"

ลั่วชิงยวนไม่มีทางเลือกนอกจากพยักหน้าให้แม่นมเติ้งสวมเสื้อคลุมให้ จากนั้นนางก็ตามจิ่นชูออกไปจากตำหนัก

หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว พวกเขาก็เดินทางเข้าวัง หมอหลวงจับชีพจรให้นางอยู่ในรถม้าพลางกล่าวว่า "ถึงแม้ว่าร่างกายของพระชายายังอ่อนแออยู่บ้าง แต่ก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวจนกลับมาเป็นปกติ ตอนนี้ไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไรแล้ว"

ลั่วชิงยวนพยักหน้า "ขอบคุณ หมอหลวงเลี่ยว"

"ข้าต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอบคุณพระชายา เทียบยาที่ท่านมอบให้เพื่อรักษาอาการป่วยของแม่ทัพใหญ่ฉินเป็นประโยชน์กับตัวข้ายิ่งนักขอรับ!"

จากนั้นลั่วชิงยวนก็นึกออกว่า เขาคือหมอหลวงที่หลิวฮุ่ยเซียงพามาวันนั้น นางจึงแลกเปลี่ยนทักษะวิชาแพทย์และประสบการณ์รักษากับหมอหลวงเลี่ยว

พวกเขาได้เข้ามาในวังหลวงแล้วโดยไม่ทันรู้ตัวเสียแล้ว

หลังลงจากรถม้าแล้วเดินมาได้สักพัก พวกเขาก็มาถึงวังหลวงโช่วสี่

ไทเฮาที่ฉลองพระองค์ในชุดคลุมสีทองเรียบง่ายกำลังเอนกายพร้อมกอดเตาอุ่นมือเอาไว้ในอ้อมแขน เพื่อแสดงให้เห็นทั้งความสูงศักดิ์และสง่างาม

"พระชายามาแล้ว" เมื่อไทเฮาเห็นลั่วชิงยวน ไทเฮาก็โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรง