ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 231

ไทเฮากล่าวต่อไปอีกว่า "เจ้าอยากจะตบหน้าตัวเองห้าสิบครั้งต่อหน้านางหรือไม่?"

แต่ผู้ที่จิ่นชูพาเข้ามากลับไม่ใช่ลั่วเยวี่ยอิง แต่เป็น...

หลิวฮุ่ยเซียง!

หลิวฮุ่ยเซียงสวมอาภรณ์บางเบาพลางเดินกะโผลกกะเผลก เส้นผมของนางค่อนข้างเปียกชื้นราวกับว่าคุกเข่าอยู่ข้างนอกมาได้สักพักหนึ่งแล้ว เสื้อผ้าอาภรณ์และเส้นผมชุ่มไปด้วยน้ำค้างจนทำให้นางตัวสั่นสะท้านเพราะความหนาวเหน็บ

หลิวฮุ่ยเซียงสืบเท้ามาข้างหน้าพลางคุกเข่าลงดังตุ้บ "ตัวหม่อมฉันผู้ต่ำต้อย หลิวฮุ่ยเซียง ถวายบังคมไทเฮาเพคะ"

สายตาของไทเฮาพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาพลางค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใดตัวข้าถึงให้เจ้าคุกเข่าถึงหนึ่งชั่วยาม?"

"ตัว... ตัวหม่อมฉันผู้ต่ำต้อยหาทราบไม่เพคะ!" หลิวฮุ่ยเซียงน้ำเสียงสั่นเครือ ทั้งยังขาดความมั่นใจอีกด้วย

ก่อนที่ลั่วชิงยวนจะมาถึง นางไม่รู้จริง ๆ ว่าเหตุใดตนจึงถูกลงโทษ แต่ยามนี้ลั่วชิงยวนถูกเชิญมาที่นี่แล้วนางจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน?

ทว่านี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย นางไม่กล้ายอมรับผิดไปส่ง ๆ แน่

ทันใดนั้นเสียงของไทเฮาก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็น "เจ้ามิรู้เช่นนั้นรึ? เจ้ารู้จักหอชิงเฟิงหรือไม่? เจ้ารู้หรือไม่ว่าพระชายาอ๋องถูกจับโยนลงแม่น้ำกลางวันแสก ๆ?!"

เสียงเฉียบขาดที่มาพร้อมกับอำนาจราชศักดิ์ ทำให้หลิวฮุ่ยเซียงรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนต้องคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว

"ไทเฮาเพคะ ตัว... ตัวหม่อมฉัน..."

ไทเฮาเอ่ยขัดวาจาตะกุกตะกักของหลิวฮุ่ยเซียงด้วยเสียงเย็นชา "ตัวข้าล่วงรู้ทุกอย่างที่เจ้าทำลงไปหมดแล้ว ข้าต้องแสดงหลักฐานต่อหน้าเจ้าทีละชิ้น ๆ อีกหรือไม่?"

เมื่อหลิวฮุ่ยเซียงได้ยินเช่นนี้ นางก็หวาดกลัวเสียจนตัวเกร็ง

เมื่อเหลือบไปเห็นลั่วชิงยวน นางก็ตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงดูสักครั้ง

นางร้องไห้ด้วยความขมขื่น "ไทเฮาเพคะ! ตัวหม่อมฉันโมโหจนเลอะเลือนไปชั่วขณะถึงได้กล้าทำเรื่องเช่นนั้นลงไป!"

"ตัวหม่อมฉันเห็นพระชายาอ๋องยั่วยวนสามีของหม่อมฉันแล้วถอดอาภรณ์ของสามีหม่อมฉันออก! มิหนำซ้ำยังอยู่กันตามลำพังในห้องเดียวกันอีกต่างหากเพคะ!"

"นี่มิใช่ครั้งแรกที่พระชายาอ๋องยั่วยวนบุรุษ สาเหตุที่นางกลายเป็นพระชายาก็เพราะนางวางยาอ๋องผู้สำเร็จราชการแล้วแต่งเข้ามาในตระกูลไม่ใช่หรือเพคะ?"

เมื่อหลิวฮุ่ยเซียงกล่าวจบ นางก็โขกหัวคำนับด้วยท่าทีวิงวอนร้องขอความเมตตา "ไทเฮาเพคะ ตัวหม่อมฉันรู้ผิดแล้ว! ตัวหม่อมฉันมิกล้าอีกแล้ว! ได้โปรดประทานอภัยให้ตัวหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ!"