ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 232

"พระชายา เจ้าคิดว่าควรทำอย่างไรดี?"

คำถามของไทเฮาทำให้ลั่วชิงยวนไม่ทันได้ตั้งตัว "หม่อมฉันหรือเพคะ?"

ถึงเวลาที่นางต้องจัดการกับเรื่องนั้นแล้วใช่หรือไม่?

หลิวฮุ่ยเซียงรีบคุกเข่าโขกหัวคำนับตรงหน้าลั่วชิงยวน "พระชายาเจ้าคะ! ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าขอโทษท่านแล้ว!"

แม้ว่าหลิวฮุ่ยเซียงจะเอ่ยขึ้นด้วยความร้อนรนกังวลใจ แต่นางก็ยังโขกหัวคำนับจนตอนนี้หน้าผากเลือดออกพลางขอร้องว่า "พระชายา ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ! ขอเพียงท่านอภัยให้ จะให้ทำกระไรข้าก็ยอม!"

ตระกูลฉินไม่ปกป้องนางอีกต่อไปแล้ว นางจึงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากคุกเข่าขอโทษลั่วชิงยวน

แต่ลั่วชิงยวนกลับมองด้วยสายตาเย็นชาโดยมิพูดอะไรสักคำ ทำให้หลิวฮุ่ยเซียงโขกหัวคำนับนางมิหยุดหย่อน

ถึงหลิวฮุ่ยเซียงจะโขกหัวคำนับจนหน้าผากมีเลือดหยด ทว่าลั่วชิงยวนกลับมิเอ่ยวาจาใดสักคำเดียว

กระทั่งไทเฮาต้องร้องเรียกว่า "พระชายา เช่นนี้เจ้าพอใจหรือไม่?"

ลั่วชิงยวนก้มหน้ามองหลิวฮุ่ยเซียงด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเย็นชาแล้วตอบเสียงเย็นว่า "ไม่เพคะ"

วันที่คนพวกนั้นบังคับจับตัวนางไปทำให้นางรู้สึกอัปยศอดสูเพียงใด? นางต้องถูกก่นด่าและดูหมิ่นเหยียดหยามจนเกือบจะต้องเอาชีวิตไปทิ้ง

โขกหัวคำนับเพียงไม่กี่ครั้งก็จะให้นางยกโทษเช่นนั้นหรือ?

ไม่มีทางเสียหรอก!

หลิวฮุ่ยเซียงรู้สึกตะลึงงัน ความเจ็บปวดตรงศีรษะทำให้นางล้มลงกับพื้นทันทีแล้วมองเหม่อมาที่ลั่วชิงยวน "เช่นนั้นท่านต้องการอันใด?"

"ท่านอยากจะระบายโทสะอันใด? ก็เชิญมาลงที่ข้าได้เลย!"

ลั่วชิงยวนจะพูดสิ่งที่นางอยากจะทำได้อย่างไรกัน? นางจะพูดออกมาต่อหน้าไทเฮาได้เช่นนั้นหรือ?

ลั่วชิงยวนไอเบา ๆ "แค่ก แค่ก แค่ก... ไทเฮา เรื่องนี้มีผลกระทบใหญ่หลวงนัก หาใช่เพียงแค่เรื่องที่หม่อมฉันต้องเจ็บตัวเท่านั้น ฉะนั้นจึงยังไม่ถึงทีให้หม่อมฉันพูดว่ายกโทษให้เพคะ"

"นอกเหนือไปจากนั้น เรื่องนี้ก็ใช่ว่าอภัยให้แล้วจะแก้ปัญหาได้"

เมื่อเรื่องราวดำเนินมาถึงขั้นนี้ ยังจะเกี่ยวพันแค่ตัวนางกับหลิวฮุ่ยเซียงอยู่อีกหรือ?

เปล่าเลย เรื่องนี้พัวพันถึงอ๋องผู้สำเร็จราชการ ตลอดจนจวนแม่ทัพใหญ่ตระกูลสามีของหลิวฮุ่ยเซียงตระกูลฝ่ายมารดาของเสนาบดีหลิว