ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 235

……

เมื่อลั่วชิงยวนกลับมาที่เรือน นางก็ยังครุ่นคิดเรื่องคนที่ฟู่เฉินหวนจับตัวมาได้ เขาไม่ได้พักฟื้นอยู่ในห้องหรอกหรือ? เขาออกไปตั้งแต่เมื่อใดกัน?

คนพวกนั้นที่ถูกจับตัวมาเป็นผู้ใดกัน?

สายลมหนาวหอบหนึ่งปะทะใส่นางจนไอขึ้นมาทันที แม่นมเติ้งรีบช่วยพานางเข้าห้องไป

"วันนี้อากาศหนาวมากทีเดียว ขอพระชายาโปรดเข้าไปข้างในแล้วรีบนอนลงเถิดเจ้าค่ะ"

หลังจากนางพูดจบก็รีบสั่งจือเฉาให้เติมถ่านหินลงไปในกองไฟ

ทั้ง ๆ ที่ห้องอบอุ่น แต่ลั่วชิงยวนกลับรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งจิตใจแล้วค่อยล้มตัวลงนอน

กว่าจะหายป่วยต้องใช้เวลากี่วันกันนะ?

ตอนที่นางไม่มีอะไรจะทำนางจะสั่งให้แม่นมเติ้งกักตุนเครื่องยาสมุนไพรส่วนที่เหลือ

นางอยากจะรักษาโรคอ้วนและไม่อาจหยุดยาได้

เนื่องจากแม่นมเติ้งคำนวณดูแล้วพบว่ามีเหลือไม่มากนัก

"พรุ่งนี้เจ้าเอาเงินไปซื้อเครื่องยาสมุนไพรเสียเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

เมื่อนางนึกขึ้นได้ว่าทำเงินรางวัลหนึ่งพันตำลึงที่ได้จากแม่ทัพใหญ่ฉินสูญหายไปท่ามกลางความโกลาหล นางก็รู้สึกปวดใจมากเสียจนไม่อาจปล่อยให้เรื่องราวเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้

……

ในคุกแห่งหนึ่ง

มีเสียงแผดร้องดังขึ้น

ทว่าก็มาพร้อมกับเสียงร่ำร้องด้วยความอยุติธรรม "ท่านอ๋อง กระหม่อมเป็นแค่พ่อค้าที่ประกอบกิจการเล็ก ๆ เท่านั้นจริง ๆ ถึงแม้ว่าจะพอรู้วรยุทธบ้าง แต่ก็เป็นแค่วรยุทธแมวสามขา ท่านอ๋อง! ได้โปรดไว้ชีวิตด้วยพ่ะย่ะค่ะ!"

ฟู่เฉินหวนไพล่มือเอาไว้ข้างหลังและไม่มีแม้แต่เวลาที่จะเปลี่ยนอาภรณ์ แววตามืดมนแต่กลับไม่สั่งให้หยุดมือเลยสักนิด

แส้ติดตะขอแหลมกับน้ำเกลือกระหน่ำใส่บุรุษผู้มีแผลเป็นอย่างหนักหน่วง

เสียงแผดร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

สากระคายบาดหูยิ่งนัก

น้ำเสียงเยียบเย็นประดุจน้ำแข็งของฟู่เฉินหวนดังขึ้นท่ามกลางเสียงลงแส้ "ข้าอยากรู้ว่าวันนั้นผู้ใดสั่งให้ดิ่งพระชายาลงแม่น้ำ"