ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 237

มีแววอำมหิตผุดขึ้นในดวงตาแดงฉานของลั่วเยวี่ยอิง

ใช่! ถูกต้องแล้ว!

ลั่วชิงยวนต่างหากที่เป็นตัวต้นเหตุ!

ลั่วเยวี่ยอิงโกรธมากเสียจนเปิดตู้มีลิ้นชักใบเล็ก จากนั้นก็หยิบถุงหอมที่อยู่ในนั้นปาลงพื้นแล้วกระทืบลงไป

ทำราวกับว่ามันคือลั่วชิงยวนแล้วระบายโทสะออกมา

"ล้วนเป็นความผิดของลั่วชิงยวน! นังแพศยาผู้นี้!"

เฉียงเวยเจตนาสุมไฟจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "คงไม่มีใครเห็นคุณหนูรองอาละวาดที่นี่หรอกเจ้าค่ะ เช่นนั้นไฉนเลยไม่เหยียบมันต่อหน้าพระชายาเล่าเจ้าคะ?"

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเช่นนี้ นางก็พลันตื่นตกใจขึ้นมาทันที

พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในงานฉลองไหว้พระจันทร์ในวังหลวง ตอนนั้นท่านอ๋องตั้งใจปกป้องนาง

ลองดูอีกครั้งดีกว่า ถ้าหากท่านอ๋องเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อนางแล้วจริง ๆ นางก็จะออกจากตำหนักอ๋อง! จากนั้นค่อยคิดหาแผนการอื่น!

ดังนั้นลั่วเยวี่ยอิงจึงหยิบถุงหอมขึ้นมาแล้วไปหาลั่วชิงยวน

……

ลั่วชิงยวนที่นอนหลับอยู่ ได้ยินเสียงดังขึ้นในเรือน

"ท่านพี่ ข้ามาหาท่าน ท่านคิดว่าข้าจะหายหน้าหายตาไปจริง ๆ หรือ? คราวนี้น้องสาวเอาถุงหอมมาส่งให้ท่านเชียวนะ ท่านอยากได้หรือไม่เล่า?"

ลั่วเยวี่ยอิงถูกแม่นมเติ้งขวางเอาไว้นอกประตู จากนั้นลั่วเยวี่ยอิงก็ตะโกนเข้ามาในห้อง

ถุงหอมเช่นนั้นหรือ?

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วแล้วรีบลุกขึ้นทันที

เมื่อเปิดประตูแล้วเดินออกมา นางก็เห็นลั่วเยวี่ยอิงยิ้มเจิดจ้าพร้อมยกน้ำแกงโสมมาด้วย

"เจ้าคิดจะทำอะไรอีกรึ?" ลั่วชิงยวนเวียนศีรษะและไม่อยากเข้าไปยุ่งกับลั่วเยวี่ยอิง

ลั่วเยวี่ยอิงค่อย ๆ หยิบถุงหอมออกมาจากแขนเสื้อแล้วหัวเราะคิกคัก "นี่เป็นสิ่งที่ท่านพี่อยากได้มากที่สุดอย่างไรเล่า"

ลั่วชิงยวนแววตาเป็นประกาย นางก้าวมาข้างหน้าแล้วเอื้อมมือหมายจะคว้าเอาไว้