ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 238

เพียะ

ความปวดแสบปวดร้อนทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเวียนศีรษะ

นางล้มลงกับพื้นพร้อมศีรษะที่ส่งเสียงอื้ออึง

"พระชายา!"

แม้แต่เสียงตะโกนของแม่นมเติ้งก็ดังไกลออกไป

โทสะปะทุขึ้นในใจของลั่วชิงยวน นางมองบุรุษผู้นั้นด้วยสีหน้าหม่นคล้ำพร้อมดวงตาแดงฉาน

ฟู่เฉินหวนรู้สึกฝ่ามือชาหนึบและในขณะนั้นก็รู้สึกตื่นตกใจอยู่บ้าง ไฉนเขาถึงได้หุนหันพลันแล่นเช่นนั้นเล่า?

เมื่อเห็นแววตาโกรธแค้นของลั่วชิงยวน ฟู่เฉินหวนรีบเบือนหน้าหนีไป

"ท่านอ๋อง… ฮือฮือฮือ..." เสียงร่ำไห้ของลั่วเยวี่ยอิงดังก้องโสตของฟู่เฉินหวน

เส้นโลหิตตรงหน้าผากของฟู่เฉินหวนกระตุกพลางหน้าเปลี่ยนสี จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปช่วยประคองลั่วเยวี่ยอิงให้ลุกขึ้นทันที

"ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ยกน้ำแกงโสมมาให้พี่สาว แต่ท่านพี่กลับคิดจะช่วงชิงข้าวของของหม่อมฉัน นี่เป็นสิ่งที่มารดาของหม่อมฉันหลงเหลือเอาไว้ให้นะเพคะ..." ลั่วเยวี่ยอิงปิดหน้าร้องไห้ด้วยความขมขื่นใจ เพราะรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง. .

ท่าทางแบบนั้นทำให้ฟู่เฉินหวนรู้สึกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเขาก็อดมิได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนาง

การเคลื่อนไหวอันแสนอ่อนโยนเช่นนี้ทำให้ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง นางจึงเจตนาส่งเสียงร้องไห้ให้ดังขึ้น

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นโดยมีแม่นมเติ้งช่วยประคอง พลางมองดูภาพตรงหน้าด้วยความโกรธแค้นแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขรึมเคร่ง

"ขอทีเถอะ ที่นี่เป็นที่ของข้า อย่ามาทำให้ข้าเสียสายตาดีกว่า!"

ท่าทางโกรธจัดทำให้แม่นมเติ้งรู้สึกหวาดกลัวจนต้องดึงแขนเสื้อของพระชายา

ฟู่เฉินหวนเองก็มองลั่วชิงยวนด้วยสีหน้าโกรธจัดเช่นกัน

"ลั่วชิงยวน! พึงระลึกถึงตัวตนและสถานะของเจ้าให้ดี! หัดเจียมเนื้อเจียมตัวเสียบ้างเถอะ!"

ฟู่เฉินหวนหน้าตาบูดบึ้ง เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่แผนการถูกทำลายลงในคราวนี้ เขาก็ยิ่งโมโหขึ้นไปอีก

"หม่อมฉันเจียมเนื้อเจียมตัวมากแล้ว! หม่อมฉันไม่คู่ควรท่านอ๋อง ฉะนั้นท่านก็หย่ากับข้าเสียทีเถิด!" น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเฉียบขาดยิ่งนัก