ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 239

"อยู่ก็เป็นคนของตำหนักอ๋อง ตายก็เป็นผีของตำหนักอ๋อง"

"เพียงแต่ว่านับแต่บัดนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่มีฐานันดรศักดิ์เป็นพระชายาอ๋องอีกต่อไปแล้ว มิหนำซ้ำเจ้ายังไม่ต่างอันใดจากบ่าวไพร่ในตำหนักแห่งนี้"

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเช่นนี้ นางก็รู้สึกทั้งยินดีและประหลาดใจ

ดียิ่งนัก!

ในที่สุดวันที่นางรอคอยก็มาถึงเสียที!

ลั่วชิงยวนกำหมัดแน่น แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะและ

หลังจากผ่านพ้นเรื่องราวมาตั้งมากมาย ก็ราวกับว่านางหวนคืนสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง

กลับคืนสู่สถานะแรกเริ่มอันต่ำต้อยราวกับเดรัจฉานตัวหนึ่ง

บุรุษผู้นี้ช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ เขาทำกับนางราวกับข้าทาสและไม่ยอมปล่อยให้นางเป็นอิสระ!

แม่นมเติ้งคุกเข่าลงกับพื้นเป็นคนแรกพลางกล่าวว่า "ท่านอ๋องเพคะ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะคุณหนูรองมาหาเรื่อง หาได้เกี่ยวข้องอันใดกับพระชายาแต่อย่างใดไม่เพคะ"

ฟู่เฉินหวนเหลือบมองแม่นมเติ้งด้วยสายตาเย็นชา "ถ้าเจ้าไม่อยากเป็นแม่บ้าน ก็ยังมีคนอีกมากมายที่ยินดีจะทำ"

"ท่านอ๋อง..." แม่นมเติ้งคิดจะไปกับลั่วชิงยวน

แต่ลั่วชิงยวนกลับกดหัวไหล่ของแม่นมเติ้งเอาไว้ได้ทันเวลา "ไม่จำเป็นต้องไปขอร้อง ข้าจะไปเอง"

ทว่าจือเฉากลับคุกเข่าขอร้องว่า "ได้โปรดอนุญาตให้บ่าวไปกับพระชายาด้วยเพคะ!"

ถึงเหมันตฤดูแล้ว แต่พระชายายังล้มป่วยอยู่เลย จะไม่มีผู้ใดคอยดูแลพระองค์ได้อย่างไรกัน?

"แล้วแต่เจ้า" ฟู่เฉินหวนเอ่ยทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วพาลั่วเยวี่ยอิงจากไป

ซูโหยวที่รอคอยอยู่นอกเรือนเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ท่านอ๋องทรงคิดจะส่งพระชายาไปตำหนักนอกเมืองจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

หามีผู้ใดอาศัยอยู่ตำหนักนอกเมืองของตำหนักอ๋องได้หรอก กว่าจะใช้ชีวิตผ่านเหมันตฤดูไปได้ก็ช่างแสนยากลำบากนัก

"ส่งนางออกไปวันนี้เลย!" น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนทั้งเย็นชาและหนักแน่น