ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 240

วันที่นางออกจากตำหนักอ๋อง สายลมกระโชกแรงยิ่งนัก ลั่วชิงยวนยืนอยู่นอกประตูจวนสักพักหนึ่งจนผมเผ้ายุ่งเป็นกระเซิง

มีนางรับใช้ท่าทางน่าสงสารเพียงคนเดียวคอยอยู่เคียงข้าง

ทว่ายามนี้กลับมีเงาร่างสายหนึ่งกำลังวิ่งออกมาจากเรือนด้วยท่าทีร้อนใจ "ชิงยวน!"

ฟู่อวิ๋นโจวที่มีสีหน้าซีดขาววิ่งออกมาด้วยความเป็นห่วงกังวล ร่างแบบบางของเขาราวกับจะปลิวหายไปกับสายลมได้อยู่แล้ว

แต่เมื่อฟู่อวิ๋นโจววิ่งมาที่ประตู กลับถูกคนรับใช้ของตนขวางเอาไว้

"องค์ชายห้า ข้างนอกลมแรง อย่าออกไปจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ"

"ปล่อยข้า!" ฟู่อวิ๋นโจวดิ้นรนอยู่สักพัก แต่ก็สลัดไม่หลุดสักที

คนรับใช้จับแขนของเขาไว้เพื่อกันมิให้เข้าก้าวไปข้างหน้า

"ชิงยวน… แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก..."

เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของฟู่อวิ๋นโจวแดงก่ำจนกระอักกระไอ ลั่วชิงยวนก็อดมิได้ที่จะขมวดคิ้วหมายจะพูดอะไรสักอย่าง

แต่ประตูก็ค่อย ๆ ปิดลง

เหตุการณ์ฉากนี้ดูราวกับละครฉากที่กำลังพรากจากกันเสียจริง ๆ

เมื่อเห็นฟู่อวิ๋นโจวถูกสกัดเอาไว้ในตำหนักลั่วชิงยวนก็รู้สึกจนใจที่ไม่อาจเอ่ยสิ่งที่นางอยากพูดออกมาได้

ยามที่ประตูปิดสนิท ก็ได้ยินแค่น้ำเสียงเป็นกังวลของฟู่อวิ๋นโจวเท่านั้น

"ไปกันเถอะ จือเฉา" ลั่วชิงยวนไม่มีทางเลือกนอกเสียจากเดินจากไป

นางแค่อยากจะบอกฟู่อวิ๋นโจวว่าตนมิได้ถูกประหาร ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ก็ได้

ภายในตำหนัก

ลั่วเยวี่ยอิงเองก็กำลังเฝ้ามองดูความมืด พลางจับจ้องเงาร่างโดดเดี่ยวของลั่วชิงยวนที่เดินออกไปนอกประตูราวกับสุนัขหลงทางที่ถูกขับไล่

นางรู้สึกภาคภูมิใจในตนยิ่งนัก

นางเดินวางท่ากลับมาที่เรือนแล้วหยิบถุงหอมขึ้นมาแขวนตรงเอวของตนพลางผุดรอยยิ้มขึ้นมา จุดประสงค์ของการเจรจาต่อรองกับลั่วชิงยวนในวันนี้ก็เพื่อให้ลั่วชิงยวนออกไปจากตำหนักอ๋อง

นางไม่คาดคิดเลยว่ามันจะได้ผลขึ้นมาจริง ๆ

เมื่อนึกถึงงานฉลองไหว้พระจันทร์ในวังหลวงเมื่อครั้งก่อน ท่านอ๋องถึงกับลงไม้ลงมือกับลั่วชิงยวนอย่างรุนแรงก็เพราะถุงหอมใบนี้

วันนี้เพื่อปกป้องนาง ท่านอ๋องถึงขนาดขับไล่ลั่วชิงยวนออกจากตำหนักไป