ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 257

ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ "บัวมรกตเหมันต์"

นี่คือพิษประหลาดที่ยากจะพบในใต้หล้าซึ่งบันทึกอยู่ในตำราโบราณเท่านั้น นางไม่เคยเห็นบัวมรกตเหมันต์ของจริงมาก่อนเลย

"แลกเปลี่ยนกับการที่เจ้ากำจัดสวี่ชิงหลินกับคนของมันเพื่อให้แน่ใจได้ว่าซ่งเชียนฉู่จะปลอดภัย จากนั้นก็มอบตัวนางให้ข้าโดยไร้ซึ่งรอยขีดข่วน"

ช่างใจคอกว้างขวางนัก!

ลั่วชิงยวนรู้สึกแปลกใจนัก

พิษจากกลีบดอกเหล่านี้เพียงพอให้จัดการกับสวี่ชิงหลินและคนของมันได้แล้ว!

"ได้เลย ตกลงตามนั้น!"

ของล้ำค่าเช่นนั้น ยิ่งมีมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

ลั่วชิงยวนห่อบัวมรกตเหมันต์เอาไว้ในผ้าเช็ดมือแล้วออกไปจากถ้ำ

ตามที่บันทึกเอาไว้ในตำราโบราณ บัวมรกตเหมันต์จะเบ่งบานเพียงครั้งเดียว เมื่อดอกบานและสร้างฝักบัวขึ้นมาแล้ว เม็ดบัวที่อยู่ข้างในนั้นก็จะเป็นโอสถหายากในใต้หล้า ต่อให้เป็นผู้ที่มีชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายก็สามารถเอากลับมาจากประตูนรกได้

ดูเหมือนว่าบัวมรกตเหมันต์ดอกนี้จะสร้างฝักบัวในช่วงคิมหันตฤดู ทว่าตอนนี้กลับถูกเด็ดออกมาเสียก่อน

แต่การที่ได้รับบัวมรกตเหมันต์มาก็นับว่าโชคดีมากแล้ว!

คนเราไม่ควรละโมบเกินไป

ลั่วชิงยวนเดินลงมาจากเขาที่แวดล้อมไปด้วยความเงียบสงัด นอกเหนือไปจากสายลมหนาวเหน็บที่ชวนให้นางกายาสั่นสะท้านแล้ว ก็ไม่มีใครมาทำให้อึดอัดใจอีก

เรือนหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ในลานจุดไฟสว่างไส ลั่วชิงยวนใช้แสงจันทร์นำทางจนพบหนทางแล้วเดินลงเขามาถึงนอกลานเรือน

หลังจากแอบฟังอยู่นานจนแน่ใจว่าไม่มีความเคลื่อนไหวอื่นใดอีก นางก็ค่อย ๆ เข้ามาในลานจนมาถึงห้องของตนเอง

จือเฉานั่งอยู่ในห้องเพราะข่มตาหลับไม่ลง เมื่อคิดว่าถ้าพรุ่งนี้ยังไม่กลับมาอีก นางก็จะกลับเข้าเมืองไปหาท่านอ๋อง

ถ้าหากท่านอ๋องไม่ยอมช่วยเหลือ นางก็จะไปหาท่านมหาราชครูลั่ว หรือถ้ายังไม่ได้ผลอีก นางก็จะไปหาแม่ทัพใหญ่ฉิน

ขณะที่นางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเงาปรากฏขึ้นนอกประตู จือเฉาจึงกระโดดผลุงด้วยความหวาดกลัว "ใครน่ะ!"

"ข้าเอง"