ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 260

คนผู้นั้นหลอกนาง!

สวี่ชิงหลินวิ่งเข้ามาแล้วเถาวัลย์บนผนังผาก็เปิดออกจนเผยให้เห็นเส้นทางลับอีกแห่งหนึ่ง

ลั่วชิงยวนเองก็ติดตามมาอย่างกระชั้นชิด

ทันทีที่เกิดความเคลื่อนไหวขึ้นในถ้ำ นักฆ่ากลุ่มหนึ่งที่ถืออาวุธนานาชนิดอยู่นอกถ้ำก็เตรียมพร้อมบุกเข้ามาในถ้ำ

ซ่งเชียนฉู่ที่ถูกลากเข้าไปในถ้ำพยายามดิ้นรนกระเสือกกระสนด้วยความหวาดกลัว "ปล่อยข้า!"

ความหวาดกลัวท่วมท้นจิตใจของนาง

ในที่สุดพวกมันก็หยุดลง ถ้ำมืดจนชวนให้นางหัวใจสั่นสะท้าน

ทันใดนั้นความเย็นยะเยือกก็คืบคลานมาตามแผ่นหลังแล้วโอบรอบลำคอของนางเอาไว้

น้ำเสียงน่าสะพรึงกลัวที่ซ่งเชียนฉู่ฝันถึงนับครั้งไม่ถ้วนดังก้องโสตของนาง "อาจวิน ในที่สุดข้าก็หาเจ้าพบเสียที"

ซ่งเชียนฉู่ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวแล้วสำลักก้อนสะอื้น "ข้าไม่ใช่อาจวิน เจ้าจำคนผิดแล้ว"

"ข้าจำมิผิดหรอก ตอนนั้นเจ้าสาบานว่าจะหาโอสถมาให้ข้า แต่เจ้าก็ทิ้งข้าไปและไม่กลับมาอีกเลยทำให้ข้าต้องกลายเป็นเช่นนี้!"

"ข้าละทิ้งชื่อเสียงและครอบครัวเอาไว้ข้างหลังเพื่อที่จะได้โบยบินไปกับเจ้า แต่เจ้ากลับทำกับข้าอย่างโหดร้ายถึงเพียงนั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ารอคอยเจ้ามากี่ทิวาราตรีแล้ว?"

"ในที่สุดเจ้าก็กลับมาหาข้า จงมาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวเถอะ มาเป็นเลือดเนื้อส่วนหนึ่งของข้าแล้วเจ้าจะได้ไม่มีวันจากข้าไปไหนได้อีก"

น้ำเสียงน่าขนลุกดังก้องกังวาน จากนั้นซ่งเชียนฉู่ก็รู้สึกราวกับว่านางอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง

จากนั้นเกล็ดเย็นเฉียบก็พันรอบลำคอของนางเอาไว้แน่นขึ้นเรื่อย ๆ

ซ่งเชียนฉู่ดวงตากลัดเลือดและหน้าตาแดงก่ำ ต่อให้นางดิ้นรนกระเสือกกระสนไปก็เปล่าประโยชน์

ชั่วขณะจิตสุดท้ายก่อนภาพจะมืดดับไป นางเห็นปากที่กำลังอ้ากว้างมาทางตน

ขณะที่งูยักษ์กำลังจะกลืนกินซ่งเชียนฉู่ สวี่ชิงหลินที่หน้าเปลี่ยนสีก็วิ่งเข้ามาแล้วยกดาบขึ้นมาแทงใส่

"หยุดนะ เจ้าเดรัจฉาน!"

งูยักษ์คำรามลั่น สายลมกระโชกแรงที่หอบซัดไปทั่วทั้งถ้ำมาพร้อมกับพิษร้ายแรง