ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 29

ลั่วชิงยวนขยับแขนและมองเขา

นักพรตเต๋าจอมหลอกลวงรีบแก้เชือกที่รัดตัวนางออกทันที "แม่นาง? โอ้ไม่สิ ปรมาจารย์! ช่วงนี้ข้าโชคร้ายยิ่งนัก ท่านช่วยข้าแก้ปัญหานี้ได้หรือไม่?"

เมื่อเห็นใบหน้าที่ตื่นตระหนกและเหงื่อออกมา ลั่วชิงยวนก็รู้ว่าเขานั้นกลัวมากจริง ๆ

นางขยับแขนยืนขึ้นและยืดกล้ามเนื้อ ก่อนจะพูดขึ้นช้า ๆ ว่า "มันแก้ไขมิได้"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หน้าของเขาก็เปลี่ยนสี เขารีบพุ่งเข้าไปหาลั่วชิงยวนและคุกเข่าลง พลางพูดอย่างลนลาน "ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว ข้ามิกล้าโกหกท่านแล้ว หากท่านมีความสามารถจริง ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิด"

ขณะที่เขาพูด เขาควักเงินออกมาจากกระเป๋าทีละใบ "นี่คือเงินที่ข้าหลอกมาได้ ข้าไม่เอาแล้ว ปรมาจารย์ได้โปรดช่วยข้าด้วย!"

เมื่อเห็นธนบัตรเหล่านั้น ลั่วชิงยวนก็ขมวดคิ้ว

นางเคยมองเงินเหมือนมูล แต่ตอนนี้นางมีแผนที่จะตัดความสัมพันธ์กับตระกูลลั่ว และเงินจากตำหนักอ๋องก็ไม่ตกเข้ามาในกระเป๋าของนางแน่ ดังนั้นนางจึงต้องประหยัดเงินไว้บ้าง มิเช่นนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นจะลำบาก

นางหยิบธนบัตรนั้น คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "หายนะบนร่างกายของเจ้านั้นยากจะแก้ไข ในเมื่อได้ทำสิ่งเลวร้ายเอาไว้มาก ดังนั้นกรรมก็ต้องตามสนอง แต่ข้าสามารถช่วยเจ้าแก้ไขการนองเลือดที่ใกล้จะมาถึงนี้ได้ เจ้าจงไปขอโอสถที่วัดพระศรีอริยเมตไตรย… นำไปให้กับคนที่เจ้าเคยทำร้าย และให้กลับมาบำเพ็ญที่วัดพระศรีอริยเมตไตรยอีกครึ่งปี ทำความดีให้มากขึ้น นั่นอาจช่วยชีวิตเจ้าได้"

“ขอรับ!” นักพรตเต๋าจอมหลอกลวงพยักหน้า และเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของตน

ลั่วชิงยวนเก็บธนบัตรเก็บไว้ในอกตัวเอง และพูดขึ้นอย่างช้า ๆ "มีนักต้มตุ๋นมากมายในโลกนี้ ใช้กลอุบายเพื่อหลอกลวงเงินเพียงเล็กน้อย มันไม่คุ้มกับหายนะนี่ตามมาหรอก โอสถที่เจ้าใช้ทำร้ายผู้คน เป็นที่มาของหายนะทั้งหมด”

นักพรตเต๋าจอมหลอกลวงมองนางด้วยดวงตาที่เข้าใจอย่างถ่องแท้ และยังคงตกตะลึง ครั้งนี้เขาได้พบกับปรมาจารย์ตัวจริงเข้าเสียแล้ว!