ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 291

ยามเช้าตรู่มีหมอกจาง ๆ และทุกสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาก็คือ อาณาบริเวณสีขาวโพลนอันกว้างใหญ่ไพศาล

ชายคาและพื้นเรือนปกคลุมไปด้วยหิมะชั้นหนา ๆ

ลั่วชิงยวนแต่งตัวเสร็จก็ถูไม้ถูมือ จากนั้นหยิบไม้กวาดแล้วออกมาเก็บกวาดหิมะข้างนอก

ระหว่างที่กวาดอยู่นั้น

จู่ ๆ ก็มีรองเท้าปักลายเมฆทองคำปรากฏอยู่บนหิมะ ชายเสื้อคลุมอันหรูหราเผยให้เห็นถึงตัวตนของผู้มาเยือน

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวแล้วเงยหน้ามองคนผู้นั้น

"ท่านอ๋อง"

ฟู่เฉินหวนยืนเอามือไพล่หลังอยู่ท่ามกลางหิมะ โดยที่หิมะสีขาวสะท้อนดวงเนตรกระจ่างของเขา จากนั้นน้ำเสียงที่ออกจะเย็นชาอยู่บ้างก็ผสมกลมกลืนกับโลกอันหนาวเหน็บได้อย่างไร้ที่ติ

"วันนี้ท่านเซียนฉู่ยินดีจะแก้ไขเคราะห์ดอกท้อให้ข้าแล้วหรือไม่?"

ยามนั้นลั่วชิงยวนกำไม้กวาดในมือเอาไว้แน่น อยากกวาดไล่เขาไปแทบใจจะขาดอยู่แล้ว

"ท่านอ๋อง ท่านคิดจะให้กระหม่อมพูดเรื่องนี้กับท่านอีกสักกี่ครั้งพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมมองมิเห็นเคราะห์ดอกท้อของท่านเลย ตัวกระหม่อมไร้ความสามารถ ท่านอ๋อง เชิญเสด็จไปหาผู้อื่นเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"

นางไม่คาดคิดเลยว่าฟู่เฉินหวนที่เมื่อวานนี้อยู่กับนางมาทั้งวัน เช้านี้จะกลับมาอีกครั้ง

หลังจากฟู่เฉินหวนได้ยินวาจาเช่นนี้ เขาก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด มิหนำซ้ำเขายังค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่งไขว้ขาอยู่ในร้านอีกต่างหาก

เขาเองก็เอ่ยขึ้นมาว่า "วันนี้เจ้ายังไม่ต้มน้ำอีกรึ?"

"เตาถ่านไปอยู่เสียที่ไหนเล่า?"

ลั่วชิงยวนกัดฟันพลางข่มกลั้นโทสะแล้วตอบด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งและเย็นชาว่า "หากท่านอ๋องอยากจะชงชา ท่านก็สามารถต้มน้ำและจุดเตาถ่านเองได้เลยพ่ะย่ะค่ะ"

นางยังคงเก็บกวาดหิมะต่อไป

ฟู่เฉินหวนมิได้เอ่ยวาจาใดอีกแล้วเริ่มลงมือทำด้วยตัวเอง ไม่นานทั่วทั้งร้านก็รู้สึกอบอุ่น

ขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังเก็บกวาดหิมะอยู่ข้างนอก ยามที่ต้องผ่านประตูหน้า นางก็แทบอดรนทบไม่ไหวที่ได้เห็นสีหน้ารื่นรมย์และผ่อนคลายของฟู่เฉินหวน

เขาไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอกเลยสักนิด!

หลังจากเก็บกวาดหิมะเสร็จแล้ว นางก็อดมิได้ที่จะเดินเข้าไปในร้าน "ท่านอ๋อง ในฐานที่เป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการ ท่านหามีงานราชการต้องไปดูแลหรืออย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?"