ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 298

แต่นางกลัวอะไรอยู่กันแน่?

เช้าวันรุ่งขึ้น ลั่วอวิ๋นสี่ก็พาคนมาอีกครั้ง แต่วันนี้เป็นบุรุษวัยฉกรรจ์กลุ่มหนึ่ง

ทันทีที่ลั่วอวิ๋นสี่มาถึง นางก็คว่ำโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าลั่วชิงยวนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงพลางจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้น "พวกเจ้ากล้ารวมหัวกันหลอกข้าเช่นนั้นหรือ?"

"เจ้าเล่ห์นัก ฉู่ลั่ว!"

"วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งถึงผลที่ตามมาของการหลอกลวงข้า!"

ลั่วอวิ๋นสี่โกรธจัดแล้วตะโกนขึ้นมาว่า "ทำลายมันให้หมด! แล้วข้าจะจ่ายค่าตอบแทนอย่างงาม!"

ดังนั้นบุรุษทั้งกลุ่มจึงกรูกันเข้ามาในร้านแล้วทำลายข้าวของอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

ลั่วชิงยวนหน้าเปลี่ยนสี จากนั้นนางก็รีบวิ่งเข้าไปในร้านเพื่อขวางคนพวกนั้นมิให้แตะต้องเครื่องยาสมุนไพร

ถึงแม้ว่าจะมิได้เก็บสมุนไพรราคาแพงของซ่งเชียนฉู่เอาไว้ที่นี่ทั้งหมด แต่บางส่วนก็ตั้งแสดงตัวอย่างเอาไว้ที่นี่

ของล้ำค่ามากมายเช่นนั้นจะต้องไม่ถูกผู้อื่นทำลายทิ้ง!

นางมายืนอยู่หน้าตู้เก็บโอสถและจัดการผู้ใดก็ตามที่ย่างกรายเข้ามา

ถึงแม้ว่าหลังจากนางลดน้ำหนักแล้ว วรยุทธของนางจะรุดหน้าขึ้น ทว่าพละกำลังก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่าแต่ก่อน การรับมือกับคนมากมายถึงเพียงนั้นจึงยังคงเป็นเรื่องที่ยากเย็นอยู่บ้าง

ลั่วอวิ๋นสี่ยืนกอดอกอยู่ตรงประตูพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ฉู่ลั่ว ข้าจักให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย! จัดการเรื่องของข้าแล้วมอบดีงูมาเสีย! แล้วข้าจักปล่อยเจ้าไป!"

"มิฉะนั้นข้าจักทำลายชื่อเสียงของเจ้าให้ย่อยยับ!"

เมื่อลั่วอวิ๋นสี่นึกถึงเรื่องที่โดนฉู่ลั่วหลอกเอาเมื่อวานนี้ นางก็รู้สึกโกรธจัดขึ้นมาทันที

แววตาของลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเน็นชาแล้วเตะบุรุษคนหนึ่งออกไป

นางเตะคนผู้นั้นไปทางลั่วอวิ๋นสี่

ลั่วอวิ๋นสี่รีบถอยกรูดแล้วเงยหน้ามองด้วยสายตาขุ่นเคือง

ลั่วชิงยวนเองก็มีสายตาขุ่นเคืองไม่แพ้กัน มิหนำซ้ำยังไม่มีวี่แววหวาดกลัวหรือยอมอ่อนข้อแม้แต่น้อยนิด

เมื่อเห็นว่าฉู่ลั่วค่อนข้างมีฝีมือ ลั่วอวิ๋นสี่ก็ร้องตะโกนว่า "พอได้แล้ว! หยุดมือ!"

ตอนนี้โต๊ะเก้าอี้ในร้านแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ลั่วอวิ๋นสี่โยนเงินถุงหนึ่งให้ด้วยความเดือดดาล "ไปกันเถอะ!"