ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 305

“โบราณว่าไฟในอย่านำออก แต่วันนี้ข้าจักอับอายขายหน้าไปพร้อมกับเจ้า เพื่อให้เจ้ารู้จักจดจำเสียบ้าง!”

ลั่วหรงติว่าอย่างโมโห และลากลั่วอวิ๋นสี่มาถึงที่หน้าประตูใหญ่

ลั่วอวิ๋นสี่เจ็บจนจับแขนเสื้อลั่วหรงไว้แน่น “ท่านแม่ ผู้คนที่นี่มากมายเช่นนี้! กลับไปคุยกันที่จวนได้หรือไม่?”

ลั่วหรงติอย่างจริงจัง “ความผิดที่เจ้ากระทำ เจ้าต้องแบกรับเอง! มิใช่เรื่องทุกอย่างที่จะเก็บมาแก้ไขในบ้านได้ หากมิมีจวนมหาราชครู เจ้าคงถูกตีตายไปนานแล้ว!”

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นฉากตรงหน้านางเองก็ตกใจเช่นกัน มิคิดว่าท่านอาลั่วหรงจะลากลั่วอวิ๋นสี่บุกมาที่หน้าประตูจวนนางเลย

เมื่อเห็นนาง ลั่วหรงสูดหายใจเข้าลึก สงบอารมณ์ตนเอง และเดินเข้ามาหานาง

“บุตรของข้าบุ่มบ่ามเสียมารยาท เพราะคนเป็นแม่อย่างข้ามิได้สั่งสอนนางดี ๆ เอง วันนี้ข้าจึงมาเพื่อขออภัยและชดใช้ท่าน!”

ลั่วหรงพูดไป พร้อมโค้งคำนับไป

ลั่วชิงยวนรีบพยุงนางไว้ “ท่านคือฮูหยินลั่วหรือ? แท้จริงแล้วมิจำเป็นต้องทำให้เรื่องใหญ่เช่นนี้”

เพียงแค่ให้ฮูหยินลั่วติเตียนลั่วอวิ๋นสี่ มิให้ปล่อยข่าวที่ทำชื่อเสียงนางเสื่อมเสียอีกเป็นพอ

แต่มิคิดว่า สีหน้าของท่านอาลั่วหรงกลับจริงจังขึ้นมาในทันที และกล่าว “หากเรื่องนี้มิลงโทษนางอย่างหนัก นางคงมิมีวันรู้ว่าตนผิดตรงไหน”

สิ้นประโยค นางมองไปทางลั่วอวิ๋นสี่ “ขออภัยคุณชายฉู่!”

“และสัญญาว่าจากนี้ไปจักมิทำร้ายผู้อื่นด้วยวิธีต่ำทราม และมิไปทำร้ายชื่อเสียงผู้อื่นเช่นนี้อีก!”

ลั่วอวิ๋นสี่ก้มหน้า ใบหน้านางยังเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา น้ำเสียงสะอื้นพูดด้วยความหนักแน่น“เขามิเสียหายกระไรนัก ชดใช้เงินนิดหน่อยก็เพียงพอแล้ว ต้องทำถึงเช่นนี้เลยหรือ!”

ลั่วหรงเกรี้ยวกราดมากยิ่งขึ้น นางดึงหูของลั่วอวิ๋นสี่อีกครั้ง ลั่วหรงโมโหจนควันจะออกหู

“สำหรับเจ้าแล้ว ย่อมมิมีความเสียหายใด! เจ้ามิต้องกังวลเรื่องกินเรื่องใช้ และสามารถใช้ตำแหน่งคุณหนูรองของเจ้าข่มเหงผู้อื่นได้!”

“แต่อีกฝ่ายต้องใช้ชื่อเสียงทำมาหากินดำรงชีพ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำลายชีวิตผู้อื่น?!”

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังมิรู้สึกผิดอีกงั้นหรือ?”

ลั่วหรงพูดไป และหยิบแส้เถาวัลย์จากหลังเอวเส้นหนึ่ง