ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 306

แต่แล้วลั่วอวิ๋นสี่ยังไม่ทันลุกขึ้นมาดี ก็ถูกลั่วหรงกดให้คุกเข่าลงไปบนพื้นอย่างแรงอีกครั้ง

ไอสังหารที่เต็มเปี่ยมเมื่อครู่ สลายจนสิ้นในพริบตา

“ขอโทษ!” ลั่วหรงดุอย่างจริงจังเป็นอย่างมาก

ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกอัปยศเป็นที่สุด ภายใต้การมุงดูของชาวบ้านมากมายเช่นนี้ นางกลับต้องคุกเข่าขอโทษหมอดูคนหนึ่ง

หลังจากวันนี้ นางจะยืนหยัดในเมืองหลวงได้เช่นไรเล่า!

แต่นางกลับทำได้เพียงข่มความอัปยศไว้ น้ำตาแห่งความอึดอัดเอ่อล้นออกมา นางกล่าว “ข้าผิดไปแล้ว ข้าขอโทษ!”

ได้ยินลั่วอวิ๋นสี่ขอโทษ ลั่วหรงจึงยอมปล่อยนางไป “หวังว่าเรื่องในวันนี้จักทำให้เจ้าจดจำบ้าง ก่อนจะกระทำเรื่องใด คิดเผื่อผู้อื่นเสียก่อน!”

“หากเจ้ายังทำดังเคย ทำจวนมหาราชครูและท่านปู่เจ้าขายหน้าด้านนอกอีก เช่นนั้นตระกูลลั่วของเราจักมิเหลือที่สำหรับเจ้า!”

คำขู่นี้ของลั่วหรง ทำลั่วอวิ๋นสี่โกรธจนหัวใจสั่นคลอน นางเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง ท่านแม่จะตัดความสัมพันธ์กับนางงั้นหรือ?

“ท่านแม่… ข้าทำผิดก็จริง แต่มิถึงขั้นนี้เสียหน่อย” นางรู้ว่านางมิควรใช้วิธีนี้ในการจัดการฉู่ลั่ว แต่ฉู่ลั่วเป็นคนหลอกนางก่อนนี่

พูดจบลั่วอวิ๋นสี่ก็ลุกขึ้น จ้องจิกลั่วชิงยวนทีหนึ่งและหันหน้าจากไป

“เจ้า!” ลั่วหรงยังอยากพูดต่อ แต่นางได้แต่มองลั่วอวิ๋นสี่วิ่งผ่านฝูงชน

ลั่วหรงหันหน้ามา มองไปทางลั่วชิงยวน “คุณชายฉู่ เราคุยกันส่วนตัวได้หรือไม่”

ลั่วชิงยวนจึงพาลั่วหรงเดินเข้าไปในร้าน

และปิดประตูลง

ลั่วหรงนั่งลง ถอนหายใจ “ช่วงนี้ข้าเอาแต่ยุ่งเหยิงเรื่องบุตรสาวคนโต จนละเลยคนเล็กไป ข้าเองก็มิรู้ว่านางสร้างเรื่องไว้ด้านนอกมากมายเช่นนี้!”

“ความเสียหายที่ท่านได้รับจากนางในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ข้าจะเป็นคนชดใช้เอง! ข่าวลือที่ท่านถูกใส่ร้าย ข้าจักหาคนแก้ข่าวให้เช่นกัน”

“หากคุณชายฉู่มีข้อแม้ใดอีก สามารถเอ่ยขอได้ทีเดียว!”

ลั่วชิงยวนเอ่ยตอบ “ไม่มีแล้ว ให้เรื่องนี้มันจบเท่านี้ก็เพียงพอแล้วขอรับ”

เพียงแต่… นางเต็มใจหรือไม่?

......

เรื่องที่ลั่วอวิ๋นสี่ถูกแม่แท้ ๆ ของตนกดร่างคุกเข่าขอโทษท่านเซียนฉู่นั้น แพร่กระจายออกไปอย่างเร็ว

และข่าวนี้ถูกส่งกลับมายังจวนมหาราชครูเช่นกัน

ลั่วหลางหลางที่รู้เรื่องนี้ตกใจเป็นอย่างมาก จะออกจากจวนเพื่อตามหาพวกนางในทันที

แต่กลับเห็นลั่วอวิ๋นสี่ที่กลับจวนพอดีเสียก่อน

ลั่วหลางหลางเอ่ยเสียงดุ “อวิ๋นสี่!”

“วันปกติเจ้าเอาแต่ใจก็แล้วไป เจ้าไปทำลายชื่อเสียงและใส่ร้ายผู้อื่นได้อย่างไรกัน?”

ลั่วอวิ๋นสี่ที่เพิ่งขายหน้าไปบัดนี้ยังรู้สึกอึดอัดในใจ เมื่อได้ยินเสียงติเตียน โทสะก็เอ่อล้นกลางใจ นางเอ่ยเถียง “หากมิใช่เพราะเจ้า ข้าจำเป็นต้องทำถึงเช่นนี้หรือไม่เล่า!”