ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 307

ลั่วหลางหลางตะลึง “เพื่อข้าหรือ?”

ขอบตาของลั่วอวิ๋นสี่แดงก่ำ นางพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตา “ท่านพี่มิชอบงานแต่งที่ท่านแม่จัดให้ เจ้าก็พูดสิ! เจ้าต่อต้านสิ! ไฉนเจ้ามิยอมพูดอันใดทั้งนั้น แต่มาแอบเสียใจคนเดียวเล่า!”

“เป็นเช่นนี้ตั้งแต่เด็กจนโต! เจ้ารู้หรือไม่ในใจข้าเสียใจเพียงใด! ครั้งนี้ท่านแม่ยืนหยัดที่จะหาคู่แต่งงานให้เจ้า ข้าจึงได้แต่ต้องสร้างเรื่อง เพื่อที่ท่านแม่จะได้มิมีเวลามาสนใจเจ้า!”

ในใจลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด

แต่เล็กจนโต นางเห็นภาพที่ท่านพี่ถูกท่านแม่ติเตียนมามาก ท่านพี่ขวัญอ่อนขี้กลัว มิว่าท่านแม่จะให้ทำสิ่งใดท่านพี่ก็มิต่อต้าน

นางมิอยากต้องเป็นคนอย่างท่านพี่ ดังนั้นมิว่าท่านแม่จะพูดสิ่งใด นางก็จะทำสิ่งตรงข้ามเสมอ!

เรื่องของฉู่ลั่วครั้งนี้ นางมิจำเป็นต้องทำล้ำเส้นเช่นนี้ ที่หาคนไปก่อเรื่องทุกวัน

แต่ท่านแม่จะจัดหาคู่แต่งงานให้ท่านพี่ นางมองท่านพี่ที่น้ำตาอาบหน้าทุกวัน นางจึงตั้งใจไปก่อเรื่อง สร้างให้เรื่องมันใหญ่ เช่นนี้ท่านแม่จะได้มิไปจัดการเรื่องงานแต่งท่านพี่อีก

นางเพียงแค่อยากใช้วิธีของตนในการปกป้องพี่สาว!

แต่นางได้รับสิ่งใดกัน?

การถูกกดให้คุกเข่าขอโทษด้านนอก หลังกลับมา พี่สาวก็ติเตียนนางโดยมิถามสาเหตุอีก!

ลั่วหลางหลางได้ยินสิ่งนี้ ร่างของนางสั่นคลอน ดวงตาเบิกโพลงและมองไปทางลั่วอวิ๋นสี่อย่างมิอยากจะเชื่อ

เสียงของนางสั่นระรัว “อวิ๋นสี่...”

อวิ๋นสี่เช็ดน้ำตา หันร่างเดินจากไปอย่างดื้อรั้น

มองดูแผ่นหลังที่วิ่งหนีไปของอวิ๋นสี่ ในหัวของนางยังคงดังเป็นประโยคของอวิ๋นสี่เมื่อครู่ น้ำตาลั่วหลางหลางไหลนองเต็มหน้าทันที นางล้มทรุดบนพื้น

“ขอโทษ… ข้ามิรู้...” ลั่วหลางหลางกำแขนเสื้อไว้แน่น

นางมิเคยคิดมาก่อน อวิ๋นสี่จะทำเพื่อนางมากเช่นนี้

นางเหมือนท่านแม่ไม่ผิด ที่คิดว่าอวิ๋นสี่ดื้อรั้นสอนยาก แต่กลับมิเคยรู้ หลาย ๆ เรื่องอวิ๋นสี่เป็นคนเลือกที่จะตั้งใจทำ

แม้วิธีจะผิด แต่อย่างไรก็เพื่อนาง...

ลั่วหรงชะงักเล็กน้อย จากนั้นกล่าว “เจ้าถึงอายุที่ควรแต่งงานแล้ว มิต้องห่วง คนที่แม่เลือกให้ ต้องค้ำตระกูลลั่วได้แน่!”

“หลังเจ้าออกเรือน จวนมหาราชครูก็ยังคงเป็นบ้านของเจ้าอยู่ ทางที่ดีพวกเจ้ามาอยู่บ้านแม่เดือนหนึ่งอยู่บ้านสามีเดือนหนึ่ง มิต้องกลัวจะได้รับความอึดอัด!”

คิ้วของลั่วหลางหลางขมวดแน่น มองท่านแม่ที่เอ่ยพูดไม่หยุด นางรู้สึกอึดอัดจวนจะขาดใจ

“ท่านแม่ ข้าอยากอยู่ในจวน เคียงข้างท่านและท่านปู่ตลอดไป” ลั่วหลางหลางเอ่ยขึ้น

ลั่วหรงพูดปลอบ “หลังแต่งงานแล้วก็ยังกลับมาอยู่บ่อย ๆ ได้ อีกอย่างสตรีมิแต่งงานมันได้ที่ไหนกัน ตระกูลเรามิมีบุตรชาย ที่มีฐานะอย่างทุกวันนี้ก็เพราะปู่ของเจ้าทั้งนั้น”

“พูดให้ไม่น่าฟังก็คือ หางานแต่งให้เจ้ายามนี้ เจ้ายังเลือกคนดี ๆ ได้ หากวันไหนท่านปู่เสีย จวนมหาราชครูจะเหลือเพียงแค่เปลือกนอก ที่ไม่มีทั้งตำแหน่งราชการ และไร้ซึ่งรางวัลราชทาน ถึงยามนั้นจักมิเหลือสิ่งใดให้เลือกแล้ว”

ลั่วหลางหลางเกือบจะรับปากแล้ว แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของอวิ๋นสี่ นางจึงกัดฟัน

“ท่านแม่ ข้าก็มิอยากแต่งงานอยู่ดี ข้ามิอยากแต่งกับคนแปลกหน้าที่มิเคยแม้แต่เจอหน้า!”

สิ้นประโยคนี้ ลั่วหรงตะลึง แววตาของนางยะเยือกลง