ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 308

“เจ้านี่นะ ข้าพูดไปตั้งมาก มิเข้าหูของเจ้าแต่นิดเลยรึ? เจ้าเป็นเหมือนน้องเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน จักทำข้าโกรธตายให้ได้เลยใช่หรือไม่?”

ลั่วหรงลุกพรวดขึ้นมา สะบัดแขนเสื้อจากไปอย่างขุ่นเคือง

มองดูแผ่นหลังที่จากไปอย่างโกรธเคืองของลั่วหรง นางกัดปาก นัยน์ตาเอ่อล้นด้วยน้ำตา

......

ณ ตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการ

ซูโหยวเดินเข้าห้องตำราอย่างเร็วรี่ พร้อมมอบจดหมายลับฉบับหนึ่ง “ท่านอ๋อง มีเบาะแสแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนไม่แม้แต่จะเงยหน้า เขาฝึกลายมือต่ออย่างสงบ “เจ้าว่ามาตรง ๆ เถอะ”

ซูโหยวจึงเปิดจดหมายอ่าน และเอ่ยอย่างเคารพ “ท่านอ๋อง นักฆ่าที่ปรากฏในถ้ำอสรพิษ น่าจะเป็นคนของสำนักอู๋จี๋”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ฟู่เฉินหวนมิตะลึงแม้แต่นิด เขาเอ่ยเสียงเย็น “ข้าคิดไว้แล้ว”

“ผู้ที่คลุกคลีกับลั่วชิงยวนได้ นอกจากตระกูลเหยียนจะมีผู้ใดได้อีก”

น้ำเสียงของเขาแฝงความเย้ยหยัน ทั้งที่รู้ว่าลั่วชิงยวนเป็นคนที่ตระกูลเหยียนส่งมาสอดแนม แต่เขากลับใจอ่อนต่อนางครั้งแล้วครั้งเล่า

คิดได้ดังนี้ สายตาของเขาเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น เขาเอ่ยถาม “รู้จุดประสงค์ของผู้ที่เข้าไปในถ้ำอสรพิษหรือยัง?”

ซูโหยวพยักหน้า “ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ จุดประสงค์ของพวกมันคือดีงู!”

“คนของเราพบว่า ช่วงนี้ดีงูทั่วร้านโอสถใหญ่ ๆ ภายในเมืองหลวงต่างถูกใครบางคนซื้อไปจนสิ้น และยังมีคนแอบใช้เส้นสายเพื่อหาซื้อดีงูในราคาสูงอีก”

“เหมือนว่าคุณชายเหยียน ต้องการใช้สิ่งนี้ในการรักษาแม่หญิงผู้นั้นที่เขาช่วยเอาไว้ แต่ดีงูของร้านยานานาในเมืองหลวง ต่างมิใช่สิ่งที่พวกเขาตามหาพ่ะย่ะค่ะ”

ได้ยินดังนี้ ฟู่เฉินหวนตะลึงเล็กน้อย

พู่กันที่กำลังยกขึ้นชะงัก เขาหรี่ตาลง “ดีงูหรือ?”

“ผู้ที่ตระกูลเหยียนเสียแรงช่วยมากเช่นนี้ คงมิใช่คนธรรมดา”

ฟู่เฉินหวนสงบพักหนึ่ง เขานวดหน้าผาก และเอ่ยด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำลง “ช่วงนี้อารมณ์ของข้ายิ่งอยู่ยิ่งร้อนใช่หรือไม่?”

ซูโหยวลังเลครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า “นับแต่ที่พระชายาแต่งเข้ามา อารมณ์ของท่านก็แปลกประหลาดขึ้น”

ฟู่เฉินหวนนั่งบนเก้าอี้ หลับตาพักสมาธิ และเอ่ยถาม “เวลาที่แน่ชัดคือเมื่อใด เจ้าคิดย้อนที”

คนในมักมองอาการของตนมิออก

ฟู่เฉินหวนรู้ว่าร่างกายของตนแปลกไป แต่กลับยากที่จะนึกออกว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไร

ซูโหยวคิดย้อนอย่างละเอียด “ประมาณ… เมื่อพระชายากลับจวน และกลับมาที่ตำหนักอีกที”

“และเหมือนจะหลังงานฉลองไหว้พระจันทร์ในวังหลวง...”

ซูโหยวคิดหนัก “ช่วงประมาณก่อนและหลังนั้นพ่ะย่ะค่ะ ที่อารมณ์ของท่านอ๋องมักจะแปรปรวนมาก ๆ ...”

“หมอกู้จ่ายโอสถให้ท่านมากเช่นนั้น ท่านเองก็รักษาก่อนจะไปงานฉลองมหาราชครูถึงหนึ่งเดือน เดิมทีคิดว่าจะหายขาดแล้ว แต่ช่วงนี้ กลับมีอาการนั้นอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ”