ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 309

“แม้จะมิได้ปวดหัว แต่กับคุณหนูรองลั่วท่านยิ่ง...”

ซูโหยวพูดถึงตรงนี้ ก็มิกล้าพูดต่อ

ฟู่เฉินหวนลืมตาขึ้น “ยิ่งอะไร?”

“ยิ่งใส่ใจพ่ะย่ะค่ะ! แม้ท่านจะหลบหน้าคุณหนูรองลั่ว แต่เมื่อเฉียงเวยมารายงานความต้องการของคุณหนูรอง ท่านต่างสนองนางหมด!”

“นางรับใช้ของนางเพิ่มมากถึงหกคน ขอประทานอภัยที่กระหม่อมพูดตรง ๆ พ่ะย่ะค่ะ กระทั่งพระชายายังมิเคยมีนางรับใช้มากมายถึงเพียงนี้”

ได้ยินถึงตรงนี้ ฟู่เฉินหวนเอ่ยเสียงเย็น “ข้าเพียงกลัวนางจะมาตอแย จึงสนองความต้องการของนางเท่าที่ทำได้”

“ใส่ใจหรือ? เจ้าดูจากตรงไหนว่าข้าใส่ใจกัน?”

ซูโหยวจึงหุบปาก และมิกล้าเอ่ยพูดต่อ

ความหงุดหงิดในใจของฟู่เฉินหวนเพิ่มมากขึ้น กระทั่งเสียงลมหายใจยังรุนแรงขึ้น เขาจึงเลือกที่จะลุกและเดินออกจากห้อง

“ท่านอ๋องจักเสด็จไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ฟู่เฉินหวนมิได้หันร่าง “ไปดูว่าข้าป่วยจริงหรือไม่!”

ซู​โหยวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

ไปหาท่านเซียนฉู่แล้วมีประโยชน์อย่างไรกัน อีกฝ่ายก็ไม่ทำนายให้อยู่ดี ไปแล้วก็มีแต่จะถูกปิดประตูไล่ เป็นถึงอ๋องสำเร็จราชการ เหตุใดต้องทำถึงขั้นนี้กัน

ฟู่เฉินหวนเดินมาถึงเรือนหน้า จู่ ๆ มีร่างหนึ่งพุ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา และคุกเข่าลงดังตุบ

“เสด็จพี่!”

แขนทั้งสองของฟู่เฉินหวนไขว้ไว้เบื้องหลัง ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยมองไปทางฟู่อวิ๋นโจวที่คุกเข่าอยู่บนพื้น อากาศเหน็บหนาวเช่นนี้แต่เขากลับสวมใส่เพียงอาภรณ์​ตัวใน

ร่างผอมบางของเขา ราวกับสามารถสลายไปพร้อมกับลมหนาวได้ทุกเมื่อ

เขามิเคยสั่งคนทารุณข่มเหงเสด็จน้องห้ามาก่อน แต่เสด็จน้องตั้งใจสวมใส่ชุดเช่นนี้ในฤดูหนาว หากมีคนมาเห็น คงกล่าวว่าคนเป็นพี่อย่างเขาตั้งใจทารุณกรรมน้องชายแท้ ๆ ของตน

“เสด็จพี่! ข้าได้ยินว่าชิง...” ฟู่อวิ๋นโจวเกือบหลุดปากเรียกคำว่าชิงยวนออกมา เขาจึงรีบแก้คำ “ข้าได้ยินว่าร่างกายของท่านพี่สะใภ้ในจวนนอกเมืองจะมิไหวแล้ว”