ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 31

“พระชายาเจ้าคะ เหตุใดนักพรตเต๋าคนนั้นถึงใจจดใจจ่อกับท่านขนาดนี้ พระชายาจะช่วยเขาแก้ไสยศาสตร์จริง ๆ หรือเจ้าคะ? แต่บ่าวคิดว่าเขาไม่ใช่คนดี” จือเฉาถามอย่างสงสัย

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “สายตาเจ้าช่างเฉียบแหลมนัก ดีกว่าพ่อข้ามาก”

“ไสยศาสตร์ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตแน่นอน แม้ว่าเขาจะทำเรื่องเลวร้ายไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายมาก จะไม่มีผลกรรมที่น่าสลดใจอะไร”

“เขาจะโชคร้ายมากยิ่งขึ้น หากเขายังหลอกลวงต่อไป ทุกเรื่องจะไม่ราบรื่น ข้าจะหลอกเขาหน่อย จะทำให้เขากลับไปสู่ทางที่ถูกต้องได้ ถือว่าทำบุญ”

“มหาเสนาบดีจะตอบรับคำร้องขอของนักต้มตุ๋นนี้เสมอ เขาคงคิดไม่ถึงแน่ คนโกหกผู้นั้นถูกพระชายาของเราปราบแล้ว"

ลั่วชิงยวนได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ

ตอนกลางคืน รถม้าค่อย ๆ ออกห่างจากเมืองหลวง รอบข้างดูมืดมิดไปหมด มีเพียงแสงจันทร์ส่องสว่างทางข้างหน้า

เดิมทีจือเฉายังไม่รู้สึกกลัว แต่ค่อย ๆ รู้สึก สถานที่ที่รถม้าไปยิ่งเปลี่ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองด้านล้วนเป็นป่าทึบ บางครั้งก็มีเสียงนกร้อง ช่างน่ากลัวนัก

“พระชายา เราจะไปไหนกันหรือเจ้าคะ?” จือเฉาดึงแขนเสื้อของลั่วชิงยวนด้วยความกลัว

“ถึงแล้วเจ้าก็จะรู้เอง” น้ำเสียงที่นิ่งสงบของลั่วชิงยวน ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย ตอนกลางคืน ดวงตาคู่สดใสก็ส่องประกาย

เมื่อเห็นว่าพระชายามีความกล้าหาญมากเพียงนี้ จือเฉายังแอบให้กำลังใจตนเองให้ฮึกเหิม นางมาเพื่อช่วยเหลือ จะไม่ให้พระชายารู้สึกว่านางไร้ประโยชน์!

แต่เมื่อไปถึงสถานที่นั้นจริง ๆ ก็ยังคงกลัวจนสั่นไปทั้งตัว

สิ่งที่เห็น มันคือสุสานร้าง…

หลุมฝังศพที่เป็นระเบียบ ธงขาวที่ปลิวไสวไปตามลม สายลมยามค่ำคืนพัดมาพร้อมความหนาวเย็นอันล้ำลึก ทำให้หนาวสั่นที่กระดูกสันหลัง

“พระชายา...”