ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 317

หมัดเดียวก็ทำเอาเงานั้นแทบแตกฉานซ่านเซ็น

เมื่อฟู่เฉินหวนที่เดินกลับไปกลับมาอยู่นอกเรือนได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ชั่วครู่ต่อมา ประตูก็พลันเปิดออกอย่างแรงแล้วสายลมหม่นมัวก็พุ่งใส่หน้า

ฟู่เฉินหวนยกมือขึ้นสกัดกั้น ทันใดนั้นเมื่อเขารู้สึกว่ามีบางอย่างปัดผ่านข้างตัวไป ก็ให้รู้สึกตื่นตกใจ

เขาหันหลังกลับไป แต่กลับไม่เห็นสิ่งใด

ทว่าจู่ ๆ ก็พลันเกิดลมกระโชกแรงขึ้นในลานเรือน แทบจะดับเปลวเพลิงในกองไฟและเชื้อฟืนไปจนสิ้น

เมื่อเห็นเงาดำพยายามที่จะหลบหนีไป ลั่วชิงยวนรีบไล่ตามทันที

นางใช้โลหิตวาดอักขระเวทแล้วขว้างออกไปทั่วทั้งหกทิศ

พวกมันพลันลอยไปทั่วทุกสารทิศในลานเรือน ก่อให้เกิดปราการสีทองที่ปิดล้อมทุกอย่างในลานเรือนเอาไว้จนหมดสิ้น

ฟู่เฉินหวนมองไม่เห็นสิ่งใด แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง

นี่เป็นสถานการณ์ที่เขาไม่คุ้นเคย เขาจึงเอ่ยถามด้วยความกังวลใจขึ้นมาว่า "ข้าควรจักทำกระไร?"

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยความยากลำบากขึ้นมาว่า "ท่านอ๋อง คอยเฝ้าเนื้อเอาไว้ให้ดี! อย่าให้ตกพื้นเพคะ!"

หลังจากย่างเนื้อมาตลอดทั้งคืน ตอนนี้อาหารอันโอชะกำลังยั่วน้ำลาย แต่กลับไม่ได้ลิ้มลองแม้สักคำเดียว!

ฟู่เฉินหวนตกตะลึงจนพูดไม่ออก

แต่เขาก็รีบเลื่อนชั้นวางของไปข้าง ๆ จนพบแปรงขนาดเล็ก จากนั้นก็ปัดฝุ่นผงที่อยู่บนเนื้อแกะออกไป

ในขณะเดียวกัน ลั่วชิงยวนก็คลี่เชือกอักขระเวทเส้นยาวแล้วซัดเข้าใส่เงาดำ

ราวกับแส้ยาวที่กำลังโบกไปมาอยู่กลางอากาศ

เงาดำหลบหนีไปทั่วทุกสารทิศ แต่สุดท้ายกลับถูกลั่วชิงยวนจับเอาไว้ได้ เชือกอักขระเวทรัดพันเอาไว้แน่นแล้วกลิ้งจนเป็นลูกทรงกลมอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดมันก็กลิ้งเป็นรูปทรงกลมแล้วตกลงในมือของนาง

"โง่เง่านัก!" น้ำเสียงของลั่วชิงยวนแฝงแววเหยียดหยัน

เนื่องจากฟู่เฉินหวนอยู่ที่นี่ นางจึงไม่กล้าหยิบเข็มทิศออกมา

"ลูกไม้ตื้น ๆ บังอาจใช้มีดทื่อมาดวลดาบงั้นรึ(1)!" ลั่วชิงยวนหยิบลูกทรงกลมขึ้นมาแล้วกลับเข้าห้องไป