ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 320

"รัฐทายาทเฉิน..." ซ่งเชียนฉู่รู้สึกตื่นตกใจ

คนทั้งกลุ่มรีบเดินเข้าไปหาและพบว่าม่านตาของเฉินเซี่ยวหานเปลี่ยนเป็นทึมเทา คนก็แน่นิ่งไม่ไหวติงราวกับว่าได้สูญเสียวิญญาณของตัวเองไปแล้ว

"พาเขากลับไปก่อน!" ลั่วชิงยวนรีบคว้าแขนของเฉินเซี่ยวหานเอาไว้ทันที

"เซียนฉู่ เมื่อนึกถึงสภาพร่างกายของเขาแล้ว ให้ข้าแบกเขาไปดีกว่า" ฟู่เฉินหวนก้าวออกมาแบกเฉินเซี่ยวหานแล้วก้าวยาว ๆ เพื่อมุ่งหน้ากลับไป

ลั่วชิงยวนกับซ่งเชียนฉู่ก็รีบตามไปด้วย

หลังจากกลับมาถึงเรือน ซ่งเชียนฉู่ก็รู้สึกเป็นกังวลใจยิ่ง "รัฐทายาทเฉินจะเป็นอันใดหรือไม่?"

"บอกได้ยาก!" ลั่วชิงยวนรีบเตรียมการบางอย่างแล้ววิ่งออกไปอีกครั้ง

ฟู่เฉินหวนมองนางวิ่งออกมาแล้วรีบตามไป

เมื่อกลับมา ณ ตำแหน่งที่พบเฉินเซี่ยวหาน ลั่วชิงยวนก็หยิบพู่กันมาจุ่มน้ำแล้ววาดเขียนลงกับพื้นดิน

ฟู่เฉินหวนที่ตามมาด้วยจึงถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า "เจ้ากำลังทำอันใดหรือ?"

"นำทางให้รัฐทายาทเฉิน" ลั่วชิงยวนยังคงขยับพู่กันต่อไปโดยไม่เงยหน้าสักนิด นางวาดอักขระไปตลอดทางกลับสู่ร้าน

"เจ้าเอาแต่วาดไปทั่วทั้งถนน พรุ่งนี้ถ้ามีคนถามจะทำอย่างไรเล่า" ฟู่เฉินหวนอดมิได้ที่จะถามขึ้นมา

"นี่คืออักขระวารีหยินชนิดพิเศษที่เขียนวาดขึ้นเพื่อคนในปรภพ รุ่งเช้าย่อมหามีผู้ใดมองเห็นไม่แล้ว" ลั่วชิงยวนอธิบายพลางสะบัดพู่กันครั้งสุดท้าย

จากนั้นนางก็มองฟู่เฉินหวน "ท่านอ๋อง ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว เรือนหลังเล็กและมีห้องไม่มากนัก ดังนั้นกระหม่อมจึงไม่อาจรับรองท่านได้"

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วลังเลใจ

ลั่วชิงยวนมองหน้าฟู่เฉินหวนแล้วสงสัยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ผู้ใดจะรู้ว่าฟู่เฉินหวนลังเลใจอยู่นานก็เอ่ยขึ้นมาว่า "เช่นนั้นเซียนฉู่จะไปส่งข้าหรือ?"

ลั่วชิงยวนมีสีหน้าตื่นตะลึง

ฟู่เฉินหวนมองถนนมืดมิดด้วยสีหน้าขรึมเคร่งพลางกล่าวว่า "ข้ายังเผชิญกับเคราะห์ดอกท้ออยู่ เกรงว่าถนนสายนี้ใช่ว่าจะเดินทางได้ง่าย ๆ เสียแล้ว"

ลั่วชิงยวนตะลึงงัน

"ท่านอ๋องช่างรักชีวิตเสียจริง ๆ"