ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 326

น้ำเสียงพลันอ่อนลงทันที "ท่านแม่..."

ลั่วอวิ๋นสี่คิดจะวิ่งหนี แต่นางเพิ่งจะเดินไปได้เพียงแค่สองก้าว ลั่วหรงก็คว้าคอเสื้อของนางเอาไว้ "ยังจะหนีอีกรึ? เจ้าจักหนีไปที่ใดกันเล่า?"

ในยามนี้เอง ลั่วหลางหลางก็ตามมาด้วยความร้อนใจแล้วรีบคว้าแขนของลั่วหรงเอาไว้ "ท่านแม่ ที่นี่มีคนมากเกินไป ได้โปรดไว้หน้าอวิ๋นสี่ด้วยเถิด"

"ได้สิ ข้าจักไว้หน้าเจ้าเอง!" ลั่วหรงบิดหูของลั่วอวิ๋นสี่แล้วลากอีกฝ่ายเข้ามาในร้าน

นางกล่าวกับลั่วชิงยวนว่า "คุณชายฉู่ ขออภัยที่รบกวน วันนี้ข้าคงต้องขอยืมร้านของท่านเพื่อลงโทษบุตรีแล้ว!"

เมื่อพูดจบ ลั่วอวิ๋นสี่ก็ถูกลากเข้ามาในลานเรือนแล้วออกคำสั่งเสียงขรึมว่า "คุกเข่าลง!"

ในร้านของฉู่ลั่วมีหลายคนกำลังเฝ้ามองดู ลั่วอวิ๋นสี่จึงไม่ยอมคุกเข่าลงพลางกล่าวด้วยท่าทีดื้อรั้นว่า "ข้าไม่ทำ!"

"เมื่อคราวที่แล้วข้าบอกเจ้าว่าอย่างไร? เจ้ามิได้เรียนรู้อันใดเลยใช่หรือไม่! สวีซงหย่วนเอายาอันใดให้เจ้ากิน ถึงทำให้เจ้ายอมขายตัวเองเพื่อมันเช่นนี้?"

"ไม่ช้าก็เร็วทั้งตระกูลคงต้องย่อยยับด้วยน้ำมือของเจ้าเป็นแน่!"

ลั่วหรงเองก็ล่วงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เช่นกัน

ลั่วอวิ๋นสี่เถียงกลับด้วยท่าทีดื้อดึงว่า "ถ้าหากท่านยอมให้เขาแต่งเข้ามา ยามนี้ก็คงไม่เกิดเรื่องมากมายถึงเพียงนั้นหรอกกระมัง? ท่านแม่ ท่านต่างหากเล่าที่คิดจักทำลายตระกูลนี้!"

"ท่านรู้ทั้งรู้ว่าท่านพี่ไม่อยากแต่งงานกับคุณชายฟ่านผู้นั้น แต่ท่านก็ยังบังคับให้นางแต่งงาน ท่านคิดจะทำอันใดกันแน่! ท่านกำลังบีบคั้นพวกเราสองพี่น้องจนตาย!"

เมื่อลั่วหรงได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็พลันเอามือกุมหน้าอก ความเจ็บปวดทำให้เส้นโลหิตบนหน้าผากปูดโปน นางพิงกำแพงพลางกล่าวว่า "ลูกเนรคุณ!"

ลั่วหลางหลางประคองลั่วหรงด้วยความกังวลใจแล้วตำหนิลั่วอวิ๋นสี่ว่า "อวิ๋นสี่ หุบปาก!"

ลั่วอวิ๋นสี่โกรธจัดแล้วเอ่ยด้วยความฉุนเฉียวว่า "ข้าจักพูด!"

"เจ้าถูกควบคุมราวกับผีดิบตนหนึ่งมากว่าสิบปียังมิพออีกรึ? ยังคิดจักแต่งเข้าตระกูลฟ่านไปเป็นหุ่นเชิดต่อไปอีกหรืออย่างไรกัน?"

"ต่อให้เจ้ายอมแต่ง แต่ข้ามิยอม!"

"ท่านแม่ ถ้าหากท่านยืนกรานที่จะบังคับให้ท่านพี่แต่งเข้าตระกูลฟ่าน ข้าจักมิยอมหยุดแน่!"

ลั่วอวิ๋นสี่เอ่ยวาจาข่มขู่ด้วยความโกรธจัด