ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 327

นางหวังว่าการตายของตนจะทำให้เรื่องทั้งหมดนี้จบสิ้นลง

นางหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง

……

ภายในร้าน

ฟู่เฉินหวนพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน พลางมองเฉินเซี่ยวหานที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามแล้วเอ่ยเสียงทุ้มว่า "รัฐทายาทเฉินล่วงเกินผู้ใดบางคนเข้าหรือไม่? ยามที่เห็นความอยุติธรรมเพียงแค่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ กลับตกเป็นเป้าหมายเช่นนี้จนเกือบต้องตายเสียแล้ว"

เฉินเซี่ยวหานขมวดคิ้วและมีท่าทางไม่พอใจอยู่บ้าง "ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการถามกระหม่อมแล้วกระหม่อมจักรู้ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? เรื่องนี้คงมิใช่เคราะห์ร้ายที่เกิดขึ้นปุบปับกระมัง?"

เฉินเซี่ยวหานจัดเสื้อผ้าอาภรณ์ให้เรียบร้อย ทว่าจู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตรงเอวมีบางอย่างหายไป เขาจึงรีบลุกขึ้นแล้วไปค้นหาที่กลับลานเรือน

ในลานเรือน ลั่วหรงยังคงสั่งสอนลั่วอวิ๋นสี่ที่กำลังเช็ดน้ำตาขนาดเท่าเมล็ดถั่ว แต่นางก็ยังไม่ยอมแพ้

เฉินเซี่ยวหานมิได้สนใจนัก ตอนที่เขากำลังจะกลับมาเอาของที่ห้อง เขาก็เดินผ่านห้องที่ลั่วหลางหลางกำลังพักอยู่แล้วเห็นบางอย่างกำลังแกว่งไกวอยู่ข้างใน

เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง

สิ่งที่ดึงดูดสายตาก็คือ ลั่วหลางหลางที่แขวนคอกับขื่อคานแล้ว

เขาพลันอุ้มนางลงมาแล้วตบหน้าของลั่วหลางหลางแรง ๆ

เมื่อลั่วหลางหลางฟื้นขึ้นมาก็มองคนตรงหน้าทั้งน้ำตา "ขะ… ข้ายังไม่ตายหรือเจ้าคะ?"

เฉินเซี่ยวหานถอนหายใจ "ทุกคนในใต้หล้าล้วนมีเรื่องยากลำบากของตัวเองกันทั้งนั้น เมื่อถือกำเนิดขึ้นมาบนใต้หล้านี้แล้ว ผู้คนก็ต้องเผชิญกับความทุกข์อยู่ตลอดเวลาและไม่อาจหลีกเลี่ยงปัญหาได้"

ลั่วหลางหลางก้มหน้าพลางกำแขนเสื้อเอาไว้ด้วยความเป็นกังวล

เฉินเซี่ยวหานยิ้มขึ้นมาอีกครั้งแล้วปลอบโยนว่า "คุณหนูหลางหลางเป็นคนสุภาพอ่อนโยนและมีน้ำใจ มารดากับน้องสาวของท่านเพียงแค่ปกป้องท่านในแบบของตนก็เท่านั้น"

"เรื่องนี้ควรเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับคุณหนูหลางหลางแล้ว หาใช่พันธนาการแต่อย่างใดไม่"

"มารดาของข้าจากไปเร็ว ส่วนบิดาของข้าอยู่ห่างออกไปทางมณฑลซินเจียงตอนเหนือ ข้าหามีญาติมิตรอยู่ข้างกายสักคน ข้าอิจฉาคุณหนูหลางหลางยิ่งนัก"

เมื่อลั่วหลางหลางได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็รู้สึกตื่นตะลึง