ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 328

"มาที่ตำหนักอ๋องสิ ข้าจักปกป้องเจ้าเอง!"

วาจาหนักแน่นเหล่านี้ทำเอาลั่วชิงยวนใจเต้นอยู่สองสามครั้ง

อารมณ์อันยากจะอธิบายพลันปะทุขึ้นมา ผสานเข้ากับความรู้สึกมากมายเหลือคณานับ

ครั้นนางอยู่ในตำหนักอ๋องในฐานะของลั่วชิงยวน นางกลับมิเคยได้ยินคำพูดเช่นนี้จากปากของเขามาก่อน

ต่อให้มีความสามารถเฉกเช่นเดียวกัน แต่นางได้เปลี่ยนตัวตนเป็นเทพพยากรณ์ไปแล้ว แต่เขากลับมาบอกว่าจะปกป้องนาง

นางควรจะยินดีเช่นนั้นหรือ?

ไม่ การไว้เนื้อเชื่อใจบุรุษเชื่อถือมิได้ และคำสัญญาของบุรุษยิ่งเชื่อถือมิได้เข้าไปกันใหญ่

"ท่านเอ่ยตรัสเช่นนี้กับผู้อื่นมามากมายเท่าใดแล้ว?"

"มันอาจจะได้ผลกับสตรี ทว่ากลับหาได้ผลกับกระหม่อมแต่อย่างใดไม่พ่ะย่ะค่ะ"

ลั่วชิงยวนเอ่ยเสียงเรียบนิ่งโดยไม่เก็บมาใส่ใจ

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเช่นนี้เข้าก็อดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา "ข้าสาบานต่อสวรรค์ได้ว่าเพิ่งจะเคยพูดเช่นนี้กับเจ้า"

“ข้ามิคาดคิดว่าจะถูกปฏิเสธตั้งแต่ครั้งแรก”

"ฉู่ลั่ว เจ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ข้าคาดเดาไม่ออกถึงเพียงนั้น" เมื่อฟู่เฉินกล่าวจบ ภาพของลั่วชิงยวนก็พลันผุดขึ้นในหัวของเขา

จากนั้นเขาก็เอ่ยเสริมขึ้นมาว่า "น่า… จะเป็นคนที่สอง"

"ก่อนหน้าเจ้า มีผู้ที่ไม่รู้ดีชั่วพอ ๆ กันอยู่คนหนึ่ง"

ยามที่ฟู่เฉินหวนเอ่ยถึง เขาก็พลันสีหน้าหม่นคล้ำขึ้นมาทันที

ลั่วชิงยวนไม่ถามอันใดอีก

ฟู่เฉินหวนไม่ยอมจากไป ส่วนลั่วชิงยวนก็มิกล้าใช้ไม้กวาดไล่เขาอีก นางสำนึกเสียใจที่โมโหจนวู่วามไปเมื่อคราวที่แล้ว

นางไม่อาจล่วงเกินผู้สูงศักดิ์พวกนี้ได้

อาหารมื้อเที่ยงในห้องครัวพร้อมแล้ว

วันนี้มื้อเที่ยงค่อนข้างคึกคัก เพราะมีแขกหลายคน

ลั่วหรงสั่งให้ลั่วอวิ๋นสี่คุกเข่าอยู่ในลานเรือน จากนั้นก็พาลั่วหลางหลางมาที่โต๊ะกินข้าว

"อาหารง่าย ๆ ข้าหวังว่าท่านจะไม่รังเกียจเจ้าค่ะ" ซ่งเชียนฉู่เอ่ยขึ้นด้วยความนอบน้อม

ลั่วหรงถอนหายใจ "วันนี้ข้าต้องขออภัยด้วยจริง ๆ ที่ก่อเรื่องให้พวกเจ้าอีกแล้ว ข้ามิรู้จะลงโทษนางอย่างไรดีแล้ว! ข้าไม่มีหน้ามานั่งอยู่ที่นี่เลยจริง ๆ"