ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 33

“อะไรนะ นางขุดหลุมศพแม่ของนางรึ?!”

ในห้องหนังสือ มีเสียงตกใจออกมา ชายผู้หนึ่งลุกขึ้นทุบโต๊ะ

เซียวชูพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเห็นกับตา แต่ในโลงศพแม่ของนาง ว่างเปล่าพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยิน ฟู่เฉินหวนก็ตกใจมากยิ่งขึ้น “ว่างเปล่า?”

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มีแสงลึกล้ำในดวงตา “ไม่น่าแปลกใจ ที่ลั่วไห่ผิงหลีกเลี่ยงเรื่องเถ้ากระดูกของแม่นาง แล้วยังต้องเชิญนักพรตเต๋ามาขับไล่ผีให้ลั่วชิงยวน นี่ลั่วไห่ผิงซ่อนความลับลับลมคมในอะไรไว้กันแน่? ”

เป็นเพราะจู่ ๆ ลั่วไห่ผิงพูดออกมาว่า ต้องการเชิญคนมาขับไล่วิญญาณร้าย เขาจึงเกิดความสงสัย จึงเซียวชูไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของจวนอัครอัครเสนาบดีตลอดเวลา คิดไม่ถึงว่าจะพบความลับจริง ๆ

ซูโหยวที่อยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะรู้สึก “คุณหนูลั่วกล้าหาญมากจริง ๆ ยังขุดหลุมศพแม่ของตน หากพ่อของนางรู้ เกรงว่าจะเฆี่ยนนางจนตาย”

“ใช่ หากไม่ได้เห็นด้วยตาข้าเอง ข้าคงไม่เชื่อ มันคงนอกรีตเกินไป” เซียวชูก็ถอนหายใจ

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว มีความคิดซับซ้อน

ซูโหยวอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านอ๋องทรงคิดว่า สิ่งที่เขากำลังหานั้นเกี่ยวข้องกับแม่ของลั่วชิงยวนด้วยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนหน้าบูดบึ้ง กำมือแน่นแล้วเคาะโต๊ะ “นั่นไม่สำคัญ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่า ลั่วไห่ผิงรักลั่วเยวี่ยอิงมากกว่า เด็กที่ลั่วชิงยวนเป็นเพียงเบี้ยที่ถูกเขาทิ้ง ตอนนี้แผนถูกลั่วชิงยวนทำลายแล้ว สิ่งนั้นก็ไม่ง่ายที่จะได้มา ”

ซูโหยวก็ดูเคร่งขรึมและพูดว่า “ท่านอ๋องจะไม่ทรงขอพระราชโองการสมรสจากองค์จักรพรรดิอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ? ตอนนี้ฝ่าบาทต้องพึ่งพาท่านอ๋อง ฝ่าบาทจะเห็นด้วยเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนครุ่นคิด แต่กลับแต่ส่ายหัว “หากข้าแต่งงานกับบุตรสาวสองคนในจวนอัครเสนาบดีทีละคน จุดประสงค์ของข้าก็ชัดเจนเกินไป ลั่วไห่ผิงไม่ใช่คนโง่”

“แต่ท่านอ๋องและคุณหนูลั่วรองอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว และคุณหนูลั่วรองดูท่าจะไม่รู้รื่องนั้น แล้วแผนการนี้ยังจะทำต่อไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ซูโหยวถามอย่างกังวล

ฟู่เฉินหวนครุ่นคิด ก็ไม่มีคำตอบใด

ไม่นาน ก็สั่งเซียวชูว่า “จับตาดูความเคลื่อนไหวของจวนอัครเสนาบดีต่อไป”

หลังที่เซียวชูจากไป ฟู่เฉินหวนก็สั่งซูโหยวว่า “เจ้าไปถามหมอเทวดากู้ จู่ ๆ ลั่วชิงยวนสำลักเป็นเลือดเป็นโรคอะไร? การวินิจฉัยของเขาอาจมีบางอย่างผิดปกติ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ลั่วชิงยวนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีและถามว่า “คืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นรึ?”

“ไม่มี คนในจวนนี้ไม่มีใครกล้าออกมา ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นขอรับ”

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อย หรือว่าคนที่สะกดรอยตามพวกเขา ไม่ใช่คนที่ลั่วไห่ผิงส่งมา?

หากเป็นคนที่ลั่วไห่ผิงส่งมา ถ้าตอนนี้ลั่วไห่ผิงรู้ว่า นางขุดหลุมศพบรรพบุรุษ เกรงว่าจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว จวนนี้จะเงียบเพียงนี้ได้อย่างไร?

ลั่วชิงยวนมองดูสีท้องฟ้า เหลือเวลาอีกชั่วยามกว่าก้จะรุ่งสางแล้ว

อยากกลับไปงีบหลับ แต่ก็คิดว่า รุ่งสางนางต้องถูกมัดอีกครั้ง เพราะลั่วไห่ผิงจะมาแน่นอน

“ก่อนรุ่งสาง เราต้องทำการแสดงอะไรหน่อย มิฉะนั้นหากพิธีเปิดแท่นบูชาของเจ้าคืนนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวอันใด จะทำให้น่าสงสัยได้” ลั่วชิงยวนพูดอย่างจริงจัง

นักพรตเต๋าจอมหลอกลวงได้ยิน ก็พยักหน้ารัว ๆ “ท่านอาจารย์พูดถูกขอรับ! ถ้าอย่างนั้นท่านคิดว่าอย่างไร ข้าจะเดินดูรอบ ๆ จวน แล้วทักทายดีหรือไม่ขอรับ? ”

นางไม่ได้นอน คืนนั้นคนในจวนไม่มีใครนอนหลับได้สงบสุข!