ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 34

“อ๊า…”

ยามดึกก็มีเสียงกรีดร้องมาจากจวนมหาเสนาบดีอันเงียบสงัด ปลุกคนที่หลับหลายคนให้ตื่นทันที

ลั่วเยวี่ยอิงลืมตาขึ้นทันที เสียงอะไร?!

นางตะโกนเรียกทาสใบ้โดยไม่รู้ตัว แต่คืนนี้ทุกคนถูกขอให้อยู่ในห้องของตนและไม่อนุญาตให้ออกมา ทาสใบ้ไม่ได้อยู่ในลานจวน เรียกนางนางก็ไม่ได้ยิน

รอบ ๆ มืดมิดสนิทไปหมด นางยืนขึ้นจุดตะเกียงอย่างตกใจหวาดผวา หากไม่มืดบางทีก็อาจจะไม่กลัว

แต่ขณะที่นางเดินไปที่แสงเทียน จู่ ๆ ร่างหนึ่งก็รีบวิ่งไปที่ประตู ทุบอย่างบ้าคลั่ง

ปัง ปัง ปัง…

พร้อมกับเสียงคำรามและเสียงกรีดร้องที่เลือนราง

ลั่วเยวี่ยอิงหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว กรีดร้องและหมอบลงกับพื้นทันที ขดตัวอยู่ในมุม

มองดูร่างที่ชัดเจนตรงประตู เสียงเคาะประตูห้องอย่างบ้าคลั่ง นางขนพองสยองเกล้าทั้งตัว หวาดกลัวมาก

"พ่อ..."

“โฮก… คืนชีวิตข้ามา คืนชีวิตข้ามา!” ลั่วชิงยวนยกมือขึ้นและทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง เสียงคำรามดังกึกก้อง ลั่วเยวี่ยอิงหวาดกลัวมากจนตัวสั่น หลับตาและไม่กล้ามองเลย

ลั่วชิงยวนรู้ว่า เวลานี้ลั่วเยวี่ยอิงต้องตกใจตายแน่นอน ก็ไถลลงสู่พื้นทีละนิด ค่อย ๆ หลบหนีไป

ไม่มีเสียงแล้ว ลั่วเยวี่ยอิงรวบรวมความกล้าและเงยหน้ามอง ดูท่าจะไปแล้วเหรอ?

นางลุกขึ้นยืนอย่างประหม่า อยากจะไปจุดไฟด้วยมือที่สั่นเทา

แต่หันกลับมาพร้อมกับตะเกียงในมือ

ข้างนอกหน้าต่างนั้น มีร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น!

ขณะนั้นลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกเหมือนหนังศีรษะใกล้จะระเบิด หวาดกลัวมาก จนปิดปากแน่นไม่กล้าส่งเสียง