ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 342

“เจ้า!” ฟู่เฉินหวนตะลึงแรง จนฝีเท้าแน่นิ่งกับที่

ลั่วชิงยวนจ่อมีดสั้นไว้ที่คอของตน อ้อนวอนขอท่านอ๋องด้วยน้ำเสียงร้องไห้ “ท่านอ๋อง ท่านปล่อยหม่อมฉันไปเถิด”

“ได้โปรด หม่อมฉันผิดไปแล้ว หากท่านจะดูหน้าของหม่อมฉันจริง ๆ เช่นนั้นหม่อมฉันคงต้องตาย!”

“หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันมิควรแต่งงานแทน มิควรหาเรื่องท่านและลั่วเยวี่ยอิง ทุกอย่างที่หม่อมฉันเป็นอยู่ตอนนี้ หม่อมฉันสมควรทั้งนั้น!”

“ท่านช่วยรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ!”

ประโยคสุดท้ายลั่วชิงยวนตะโกนออกมาด้วยความสิ้นหวัง

ความเจ็บปวดและการขัดขืนจากหัวใจที่แตกสลายของนาง กรีดลงที่กลางใจของฟู่เฉินหวนราวกับมีดคมทุกคำทุกประโยค

นางกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

นี่ใช่ลั่วชิงยวนที่เขารู้จักหรือไม่?

ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ฟังเสียงสะอื้นที่เต็มไปด้วยความผวา คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวดมุ่น

เสียงที่ส่งออกมาจากในห้องตำรา คนที่อยู่ภายนอกต่างได้ยิน

ไม่มีผู้ใดที่มิรู้สึกตะลึง

พระชายาในอดีตยโสเช่นนั้น กล้าขัดท่านอ๋อง และมิเคยยอมแพ้ ต่อให้โดนทำโทษนางก็มิเคยก้มหัว

บัดนี้กลับร้องไห้อ้อนวอน กระทั่งใช้ความตายมาขู่เพียงเพราะกลัวว่าท่านอ๋องจะเห็นใบหน้า

สิ่งใดกันที่โจมตีคนคนหนึ่งให้เป็นเช่นนี้ได้?

เพิ่งผ่านไปนานเท่าไร ก็ทำลายคนคนหนึ่งได้แล้ว

ฟู่เฉินหวนเองก็มีความสงสัยนี้เช่นกัน มองดูลั่วชิงยวนที่ตัวสั่นระริกบนพื้น ทำเขารู้สึกแปลกตาเป็นที่สุด

“เจ้าไปเถอะ” ฟู่เฉินหวนถอยหลังก้าวหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง

เมื่อได้รับอนุญาต ลั่วชิงยวนกุมหน้ากากไว้แน่น เก็บหมวกบนพื้นและหนีไปอย่างลนลาน

นอกเรือน ฟู่อวิ๋นโจวยืนอยู่ที่นั่นพอดี

เขาเดินขึ้นไปปลอบนางอย่างร้อนรน “ชิงยวน เจ้ามิต้องห่วง ใบหน้าของเจ้าสามารถรักษาให้หายได้!“

วิชารักษาของหมอกู้เก่งกาจ เขารักษานางได้แน่!