ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 345

คนรอบ ๆ ราวกับแข็งเป็นหิน ยืนนิ่งกับที่มิกล้าขยับ

“ท่านอ๋อง…” ใต้เท้าผู้หนึ่งขึ้นหน้าประโลม

สายตาดุดันของฟู่เฉินหวนกวาดผ่านอีกฝ่ายทีหนึ่ง ก็ทำเขากลัวจนมิกล้าออกเสียงอะไรทั้งนั้น

เว่ยอวิ๋นเซี๋ยถูกบีบคอค้างไว้กลางอากาศ มือทั้งสองของนางพยายามแกะมือของฟู่เฉินหวน ส่วนขาทั้งสองดิ้นรนไปมาอยู่กลางอากาศ

ภาพตรงหน้าน่ากลัวนัก

ราวกับวินาทีต่อมา เว่ยอวิ๋นเซี๋ยสามารถกลายเป็นศพที่ถูกทิ้งในลานนี้ได้ทันที

สายตาของฟู่เฉินหวนเยือกเย็นเหลือเกิน “กุข่าวต่อหน้าธารกำนัล ทำชื่อเสียงราชวงศ์เสื่อมเสีย ต่อให้สังหารเจ้าตอนนี้ ก็คงมิมีใครกล้าพูดสิ่งใด”

ท่านเว่ยอยู่ทางทิศไม่ไกล ได้ยินเสียงเขาจึงรีบเข้ามาหา

เขาคุกเข่าต่อหน้าฟู่เฉินหวนดังตุบ

“ท่านอ๋อง! บุตรีกระหม่อมเพียงแต่สมองฟั่นเฟือนชั่วขณะ นางรู้ซึ้งถึงความผิดแล้ว! ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตนางเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาของเว่ยอวิ๋นเซี๋ยแดงก่ำ เส้นเลือดบนหน้าผากนูนขึ้น สีหน้าแดงเถือก ราวกับกำลังจะขาดใจและหมดลมหายใจได้ตลอด

ฟู่เฉินหวนจึงยอมปล่อยเว่ยอวิ๋นเซี๋ย

เว่ยอวิ๋นเซี๋ยล้มลงบนพื้น

จากนั้นจึงได้ยินเสียงอันน่าเกรงขามดังขึ้น “วันนี้เป็นมงคลของคุณหนูลั่ว ฆ่าคนมิมงคล ข้าจึงไว้ชีวิตเจ้า หากมีครั้งหน้าอีก เจอกันลานตัดหัวแน่”

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่แสนไพเราะ กลับทำคนเสียวสันหลังและสั่นสะท้าน

พูดจบ ฟู่เฉินหวนจึงไขว้มือไว้ที่ด้านหลัง และก้าวขาจากไป

หลังฟู่เฉินหวนจากไป เว่ยอวิ๋นเซี๋ยจึงถูกพยุงขึ้นมา สติของนางยังไม่กลับมา ส่งเสียงออกมามิได้สักคำ

……

ลั่วชิงยวนถูกฟู่อวิ๋นโจวลากให้วิ่งมาไกลมาก

วิ่งจนลั่วชิงยวนวิ่งไม่ไหว นางจึงดึงฟู่อวิ๋นโจว บังคับให้เขาหยุดลง