ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 346

มือที่ไพล่หลังไว้ของฟู่เฉินหวนกำหมัดอีกครั้ง

นางมิได้ยินข่าวลือข้างนอกบ้างเลยหรืออย่างไร? ยังจะอยู่ในจวนมหาราชครูอีกหรือ?

ฟู่เฉินหวนรู้สึกมีโทสะแล้วหันหลังเดินจากไป

เมื่อลั่วชิงยวนหันกลับไปเห็นฟู่อวิ๋นโจว นางก็ปัดมือของเขาออกไป "องค์ชายห้า ขอบพระทัยในพระเมตตา แต่ท่านมิจำเป็นต้องทรงเป็นห่วงเรื่องของหม่อมฉันจริง ๆ เพคะ"

นางยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการและมิอาจเสียเวลาไปกับเรื่องเช่นนั้นได้

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคำนึงถึงสถานะพิเศษแล้ว พวกเขาก็ต้องรักษาระยะห่างด้วย

"ชิงยวน ข้าก็แค่อยากจะให้หมอกู้มาตรวจดูใบหน้าของเจ้า บางทีอาจพอรักษาได้ เจ้าจงอย่าได้ยอมแพ้เด็ดขาด"

ในยามนี้เอง ลั่วหรงก็เดินผ่านมาแล้วร้องเรียก "ชิงยวน!"

"ท่านอา!"

เมื่อลั่วชิงยวนหันหลังไปก็เห็นลั่วหรงกำลังเดินเข้ามาหานางด้วยท่าทีตื่นเต้น

ลั่วหรงคว้าแขนของนางเอาไว้ "นังหนูหายไปเสียตั้งนาน มิเกิดเรื่องอันใดขึ้นใช่หรือไม่? ไฉนเจ้าต้องสวมผ้าคลุมหน้าด้วยเล่า..."

"ท่านอา ขอเชิญพูดคุยเป็นการส่วนตัวเถิดเจ้าค่ะ" ลั่วชิงยวนลดเสียงลง

จากนั้นนางก็หันหน้าไปทางฟู่อวิ๋นโจวและผงกศีรษะให้เล็กน้อย เพื่อเป็นการบ่งบอกว่านางจะขอตัวจากไปพร้อมกับลั่วหรงก่อน

ในเมื่อลั่วหรงอยู่ที่นี่ ฟู่อวิ๋นโจวย่อมไม่อาจพูดมากแล้วเดินจากไป

ลั่วหรงกุมมือของลั่วชิงยวนแล้วพานางเดินเข้าไปในห้องที่อยู่ในเรือนชั้นใน หลังจากปิดประตูลงแล้ว อีกฝ่ายก็ดึงลั่วชิงยวนเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง "เร็วเข้า ให้อาดูซิว่าใบหน้าของเจ้าเป็นอันใดหรือไม่?"

"ข้าหาทราบเรื่องไม่ กระทั่งคนรับใช้เข้ามารายงานเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกให้ฟังว่าเจ้าบาดเจ็บตรงใบหน้า!"

"ช่วงนี้เจ้าไปอยู่แห่งใดกัน? ท่านอ๋องได้กักขังและทรมานเจ้าหรือไม่?"

เมื่อเห็นลั่วหรงมีสีหน้ากังวลใจ ลั่วชิงยวนจึงรีบดันอีกฝ่ายให้นั่งลงบนเก้าอี้ "ท่านอามิต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องสำคัญมากต้องบอกท่าน!"

ขณะที่นางพูดก็ปลดผ้าคลุมหน้าออก

ลั่วหรงมองด้วยสายตาเป็นกังวล เมื่อผ้าคลุมหน้าสีขาวถูกปลดออกก็เผยให้เห็นใบหน้างดงามของนางทันที