ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 347

"หากข้ามิจัดการเรื่องแต่งงานของบุตรีทั้งสองคนเสียแต่เนิ่น ๆ เกรงว่าเมื่อข้าจากไปแล้ว วันหน้าพวกนางคงโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งพา"

หลังจากลั่วหรงพูดจบก็อดมิได้ที่จะไอสองครั้ง จากนั้นก็รินน้ำชาถ้วยหนึ่งเพื่อให้ชุ่มคอ

ลั่วชิงยวนสังเกตเห็นแววอ่อนล้าในดวงตาของลั่วหรง นางคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับการเตรียมงานแต่งในระยะนี้

ทว่ายามนี้กลับดูเหมือนว่าจะมีเหตุผลอื่นเสียแล้ว

"ท่านอาเจ้าคะ ขอข้าจับชีพจรท่านสักหน่อยเถิด"

ลั่วหรงยิ้มพลางส่ายหน้า "ข้ารู้ตัวเองดี ขืนกังวลใจมากไปก็จะทำให้แก่เร็ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงยัยเด็กอวิ๋นสี่ที่ชวนให้อดห่วงมิได้นี่เลย"

"ข้าเกรงว่าวันเวลาแห่งความรุ่งโรจน์ของจวนมหาราชครูกำลังหมดไปจริง ๆ แล้วข้าก็กลัวว่าจักหามีผู้ใดปกป้องเด็กสองคนนี้ได้อีก!"

ลั่วหรงสีหน่าเคร่งเคร่งขรึมและเป็นกังวล

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วด้วยความสับสน "วันเวลาแห่งความรุ่งโรจน์ของจวนมหาราชครูกำลังหมดไปหมายความเยี่ยงไรเจ้าคะ? หมู่นี้ก็ใช่ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นในเรือนเสียหน่อย"

ลั่วหรงยิ้มพลางตบหลังมือของนาง "ข้ารู้สึกว่าร่างกายแบกรับมิไหวอีกต่อไปแล้ว หากจัดการเรื่องการแต่งงานของบุตรข้าเอาไว้เสียแต่เนิ่น ๆ ข้าก็จะได้สบายใจเสียที!"

"มิฉะนั้นไม่ช้าก็เร็ว คงได้ถูกยัยเด็กอวิ๋นสี่ทำเอาโมโหตายเป็นแน่!"

ลั่วชิงยวนก็ยังไม่ใคร่เข้าใจนัก

นางรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่า ท่านอาลั่วหรงเอ่ยวาจาอันมีความหมายไม่ธรรมดา

แต่เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าท่านอาลั่วหรงมิคิดจะบอกนาง

ลั่วหรงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาพลางรีบเอ่ยขึ้นมาว่า "ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่า ฟ่านซานเหอมิใช่คู่ครองที่ดีนัก ข้าหารู้ไม่ว่าท่านเซียนฉู่ก็คือเจ้า ดังนั้นข้าจึงมิได้ฟังคำแนะนำของเจ้า"

"ช่วยดูให้พวกเขาอีกครั้งเถอะ ฤกษ์มงคลใกล้เข้ามาแล้ว ข้ามิอาจทำร้ายหลางหลางได้!"

ลั่วหรงรีบหยิบเทียบแปดอักษรออกมา "เทียบแปดอักษรของทั้งตระกูลอยู่ตรงนี้หมดแล้ว!"

"เดิมทีข้าคิดจักใช้มันคำนวณหาวันมงคล แต่ข้าก็หาคนที่เหมาะสมมิได้เลย ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ช่วยดูให้ข้าสักทีเถอะ"

ลั่วชิงยวนหยิบเข็มทิศชะตาออกมาแล้วใช้เวลาคำนวณอย่างละเอียดอยู่สักพัก