ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 348

ก่อนที่นางรับใช้จะทันได้พูดให้จบ ลั่วหรงก็รีบลุกพรวดด้วยความร้อนใจแล้ววิ่งออกไป

ลั่วชิงยวนสวมผ้าคลุมหน้าแล้วรีบตามไป

เกิดอะไรขึ้นกับท่านมหาราชครูกันแน่!

นางรีบตามฝีเท้าของลั่วหรงจนมาถึงห้องตำราของท่านมหาราชครู จากนั้นก็เห็นท่านมหาราชครูกำลังนั่งเอามือกุมหน้าอกอยู่บนเก้าอี้ ราวกับว่าเขาหายใจแทบไม่ออกอยู่แล้ว

น่าแปลกที่ลั่วไห่ผิงก็อยู่ตรงนั้นด้วย

"ท่านลุงรอง! อดทนเอาไว้นะขอรับ ข้าจะไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้!" ลั่วไห่ผิงเอ่ยด้วยท่าทีกระวนกระวายใจแล้วเตรียมจะวิ่งออกไปข้างนอก

ลั่วหรงรีบดึงตัวเขากลับมาพลางเอ่ยน้ำเสียงขรึม "วันนี้เป็นวันมงคลของหลางหลาง ขืนท่านวิ่งออกไปด้วยท่าทีตื่นตระหนกเช่นนั้น คนข้างนอกคงได้รู้กันหมดพอดี"

ลั่วไห่ผิงที่ตื่นตกใจจึงเอ่ยวาจาตำหนิขึ้นมาว่า "น้องหรง เจ้าเป็นคนกตัญญูรู้คุณเป็นที่สุด แต่มิคาดคิดว่าในช่วงเวลาเป็นตายเช่นนี้ เจ้ากลับเอาแต่สนใจงานมงคลของบุตรสาวของตัวเจ้า หากพวกเรามิไปตามหมอท่านลุงรองคงต้องตายแน่!"

ลั่วหรงถลึงตามองเขาด้วยความโกรธจัด "ท่านพ่อของข้าตกอยู่ในสภาพนี้เพราะคนบางคน ท่านคิดว่าผู้ใดควรรับผิดชอบเล่า?!"

เพียงประโยคเดียวก็ทำเอาลั่วไห่ผิงพูดไม่ออกแล้ว

ในยามนี้เอง ลั่วชิงยวนก็มาถึงข้างกายท่านมหาราชครูลั่วแล้ว นางหยิบเข็มเงินขึ้นมาแล้วเริ่มฝังเข็มให้แก่ท่านมหาราชครูลั่วพลางตบหน้าอกของเขาเบา ๆ

ท่านมหาราชครูค่อย ๆ หายใจสะดวกขึ้น

"ท่านปู่ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" ลั่วหรงเดินเข้ามาถามด้วยความกังวลใจ

ลั่วชิงยวนจับชีพจรของท่านมหาราชครูลั่วพลางกล่าวว่า "เป็นเพราะโทสะอันพลุ่งพล่านส่งผลต่อหัวใจ ทำให้ท่านหายใจมิออกไปชั่วขณะเจ้าค่ะ"

"ท่านอา เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเองเถิด ฤกษ์มงคลงวดเข้ามาแล้ว ท่านจักพลาดไปมิได้หนาเจ้าคะ"

ลั่วหรงรู้สึกโล่งอกแล้วพยักหน้า "เช่นนั้นข้าไปก่อน ดูแลท่านปู่ของเจ้าให้ดี ๆ!"

ครั้นลั่วหรงออกมา นางก็จ้องลั่วไห่ผิงด้วยสายตาเป็นเดือดเป็นแค้น

เมื่อออกมาจากห้อง ลั่วหรงก็ตวาดเสียงเคร่งขรึมใส่บรรดาคนรับใช้ในเรือนว่า "ท่านมหาราชครูเพียงแค่โมโห เรื่องที่เกิดขึ้นในเรือนหลังนี้ หากมีผู้ใดกล้าปล่อยข่าวสร้างความวุ่นวาย ข้าจักมิละเว้นมันไปง่าย ๆ แน่!"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ!" บรรดาคนรับใช้ต่างขานรับขึ้นมาพร้อมกัน

หลังจากลั่วหรงจากไป ทุกอย่างก็ทันเวลาเจ้าบ่าวมาถึงพอดี