ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 357

ทว่าลั่วไห่ผิงเพียงแค่นเสียงแล้วหันกลับไป

"เจ้าคิดเอาเองเถอะ!"

หลังจากเขาพูดจบก็ขึ้นรถม้าไปทันที

ลั่วชิงยวนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธจัด

ถึงแม้ว่าแม่นมกู้จะคอยรับใช้มารดาของนาง แต่นางเองก็เป็นแม่นมของลั่วไห่ผิงเช่นกัน!

เขาเอ่ยวาจาไร้มนุษยธรรมเช่นนั้นออกมาได้อย่างไรกัน?

ลั่วชิงยวนตระหนักได้ถึงความต่ำช้าไร้ยางอายของบิดาตนอีกครั้ง!

รถม้าจอดนิ่งอยู่ตรงนั้นมิได้ขยับเขยื้อน

ราวกับคาดว่านางจะต้องกลับมาจึงรอคอยนางอยู่ตรงนั้น

ลั่วชิงยวนสะกดกลั้นโทสะแล้วเดินกลับไป

เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของจือเฉา ลั่วชิงยวนก็เอ่ยปากพูดสองสามคำ

ถึงจะไม่มีเสียงดังขึ้นมา แต่นางก็หวังว่าจือเฉาจะเข้าใจ

หลังจากกลับมาที่รถม้าก็นั่งลง ลั่วเยวี่ยอิงจึงยิ้มเยาะขึ้นมา "นับว่าเจ้ายังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง จึงมิได้ลากผู้บริสุทธิ์เข้ามาพัวพัน!"

ลั่วชิงยวนเหลือบมองลั่วเยวี่ยอิงกับลั่วไห่ผิงด้วยสายตาเย็นชา "ข้ามีมโนธรรมอยู่แล้ว แต่พวกเจ้าสองพ่อลูกกลับหาได้เป็นเช่นนั้นไม่"

"เจ้ายังปากดีอยู่อีกรึ? ข้าหวังว่าเจ้าจักปากดีต่อไปได้อีกก็แล้วกัน!"

ลั่วเยวี่ยอิงโมโหเสียจนกัดฟันกรอด ๆ หากตอนนี้นางมิได้อยู่บนรถม้า ป่านนี้คงได้ฉีกปากของลั่วชิงยวนให้เป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว!

เมื่อกลับมาถึงจวนอัครเสนาบดี

ทันทีที่ลั่วไห่ผิงออกคำสั่ง คนรับใช้หลายสิบคนก็เข้ามาจับตัวลั่วชิงยวนเอาไว้

"พานางไปที่ห้องมืด!" ลั่วไห่ผิงเหลือบมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาขึ้งเคียด

คนรับใช้กดไหล่ของนางแล้วผลักนางเข้าไปในเรือนแล้วพานางไปท้ายเรือน

ดึกดื่นค่ำคืนกลับมีเสียงดังมากเสียจนแม่นมกู้ต้องเดินออกมาเกาะกำแพงดู เมื่อนางเห็นภาพเหตุการณ์ฉากนี้เข้า นางก็ร้อนใจเป็นที่สุด

"พวกเจ้าทำกระไรกัน? ปล่อยนา! ปล่อยนางไปซะ!"