ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 359

หากมิใช่เพราะใบหน้าเสียโฉมจนมิอาจพบปะผู้ใด ไฉนเลยจะต้องสวมผ้าคลุมหน้าด้วยเล่า?

"ครั้นเมื่อบิดาของเจ้ามาขอให้ข้าช่วยเหลือ ข้าสั่งให้เขาไปพาตัวเจ้าออกมาจากตำหนักอ๋อง ผู้ใดเลยจะล่วงรู้ว่าบิดาของเจ้าจักใจคอโหดเหี้ยมยิ่งกว่า!"

"เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าได้รับความอยุติธรรมอักโข หากเจ้าแต่งเข้ามาในตระกูลของข้าได้ก็คงดีมิน้อย!"

แม่ทัพใหญ่ฉินรู้สึกเสียดายที่สตรีดี ๆ เช่นนั้นกลับแต่งงานแล้วเสียได้ ต่อให้นางเป็นบุตรีของเขามิได้ ก็น่าจะเป็นสะใภ้ของเขาได้!

ลั่วชิงยวนยิ้มให้ "แม่ทัพใหญ่ฉินล้อเล่นแล้วเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าดวงตาของฉินไป๋หลี่น่าจะดีขึ้นแล้วกระมัง?"

แม่ทัพใหญ่ฉินส่ายหน้า "ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ บางครั้งก็เห็นแสงสีขาวได้บ้างแล้ว แต่บางทีก็ยังมองไม่เห็นสิ่งใดเลย"

"แต่หลังจากเขาตาบอดก็หาได้รู้สึกสิ้นหวังอย่างแต่ก่อนอีกแล้ว แต่เขากลับบังเกิดจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ และฝึกฝนวรยุทธในลานอยู่ทุกวันเชียวแล! ถึงแม้ว่าเขายังชอบวาดภาพอยู่ แต่กลับมิดื่มสุราอีกแล้ว บางครั้งเขาก็จะออกไปเดินเพื่อฝึกการฟังเสียงของตัวเอง"

"ทำให้ข้าคลายกังวลไปได้มากเลยเชียว!"

ลั่วชิงยวนนึกกับตัวเองว่าเป็นเพราะคนรักที่เขาเสียไปหวนคืนมาหาเขา ดังนั้นต่อให้เขาจักตาบอด ทว่ากลับจุดประกายจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

"แม่ทัพใหญ่ฉิน คืนนี้ข้ามิไปเยือนจวนท่าน อย่างไรเสียข้าก็เป็นพระชายาอ๋อง ขืนปล่อยให้เรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป จักตกเป็นประเด็นให้ผู้คนเอาไปติฉินนินทาโดยมิอาจเลี่ยงได้"

"วันพรุ่งข้าจักให้คนเอาเทียบยาไปมอบให้ถึงจวน จักได้เปลี่ยนตำรับโอสถให้ฉินไป๋หลี่เจ้าค่ะ"

เมื่อแม่ทัพใหญ่ฉินได้ยินเช่นนี้ก็ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล "เช่นนั้นคืนนี้เจ้าจักไปอยู่ที่ใดเล่า? กลับไปตำหนักอ๋องกระนั้นรึ? ข้าจักส่งเจ้ากลับไปเอง!"

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า "ในที่สุดข้าก็ออกมาจากตำหนักอ๋องได้แล้ว ข้ามิอยากกลับหรอกเจ้าค่ะ คืนนี้ข้ามีที่พักแล้ว ขอท่านแม่ทัพใหญ่ฉินอย่าได้เป็นห่วง"

"ก็ได้ เช่นนั้นก็ระวังตัวด้วย!"

แม่ทัพใหญ่ฉินมิได้บีบบังคับอันใด

อย่างไรเสียลำพังแค่ตัวตนของลั่วชิงยวนและสถานการณ์ในยามนี้ของนาง หากเกิดเรื่องติฉินนินทาขึ้นมา รังแต่จะทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงไปอีก

จากนั้นลั่วชิงยวนกับจือเฉาก็ลงจากรถม้า

"พระชายา..."

ลั่วชิงยวนตบไหล่อีกฝ่าย "เจ้าลอบติดตามข้าออกมาใช่หรือไม่? แต่มิว่าเจ้าจักกลับตำหนักอ๋องไปหรือไม่ ก็อย่าให้พวกเขาล่วงรู้ดีกว่า จงแสร้งทำทีเป็นมิรู้เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เสีย"

จือเฉาพยักหน้า "เช่นนั้นพระชายา โปรดระวังตัวด้วยเจ้าค่ะ"

จือเฉาเองก็กลับไปที่ตำหนักอ๋อง