ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 36

ลั่วเยวี่ยอิงตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เมื่อเห็นนาง มีสีหน้าระแวงและพูดว่า “เจ้า...”

ลั่วชิงยวนรีบพูดขัดด้วยเสียงสะอื้นว่า “ทำไมน้องถึงดูซีดเซียวได้ถึงเพียงนี้ เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ? ถึงทำให้น้องสาวตกใจเยี่ยงนี้ เป็นความผิดของพี่เอง”

สายตาของลั่วเยวี่ยอิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ทาสใบ้ที่ยืนอยู่ในลานได้ยินเช่นนี้ ก็โล่งใจมาก ดูท่าจะถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงมาก่อนจริงๆ ขับไล่วิญญาณร้ายไปแล้วก็กลับมาเป็นปกติ

ลั่วชิงยวนลูบชามยาที่ร้อน ๆ นางตักน้ำแกงยาหนึ่งช้อน ป้อนให้ลั่วเยวี่ยอิง “น้องสาว กินยาเถิด”

ลั่วเยวี่ยอิงจ้องมองนางอย่างหน้าบูดบึ้ง เอ่ยปากเรียกทาสใบ้

แต่ลั่วชิงยวนยิ้ม และตักน้ำแกงยาร้อน ๆ หนึ่งช้อนยัดเข้าไปในปากของลั่วเยวี่ยอิง “น้องสาว กินยาอย่างเชื่อฟังสิ กินยาแล้วถึงจะดีขึ้นนะ”

ในปากของลั่วเยวี่ยอิงพองขึ้นทันทีหลังจากกินยาสมุนไพรร้อน ๆ ไปหนึ่งช้อน นางยันร่างที่อ่อนแอให้ลุกขึ้น อยากจะเรียกทาสใบ้ แต่จู่ ๆ เสียงก็แหบแห้งเมื่อนางอ้าปาก

จือเฉาตอบสนองอย่างเร็ว เดินเข้าไปจับลั่วเยวี่ยอิงทันที

หญิงสาวผู้นี้เคยทำร้ายพระชายามาสามสี่ครั้งแล้ว คราวนี้ถึงทีแก้แค้น

ลั่วชิงยวนเหลือบมองจือเฉาอย่างเห็นชอบ ก็ตักน้ำแกงยากรอกเข้าไปในปากของลั่วเยวี่ยอิงต่อทันที

ลั่วเยวี่ยอิงพยายามดิ้นและส่งเสียง

ลั่วชิงยวนจึงพูดเสียงดังว่า “พี่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้สึกตัว พอตื่นขึ้นมาก็ได้ฟังนักพรตเต๋าบอกถึงได้รู้สถานการณ์ของเมื่อคืน พี่ทำให้น้องตกใจตอนที่ไม่มีสติ น้องอย่าโทษพี่เลยนะ ”

“น้องสาวรีบกินยาเถิด เจ้าจะฟื้นตัวเร็วขึ้น พี่จะได้สบายใจ”

นางพูดไปด้วยและกรอกน้ำแกงยาเข้าไปในปากของลั่วเยวี่ยอิง ร้อนมากจนมุมปากของลั่วเยวี่ยอิงเปลี่ยนเป็นสีแดง น้ำตาก็ไหลลงมาทีละหยด จ้องมองนางด้วยความโกรธคับข้องใจ อยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับส่งเสียงไม่ได้ หมดหนทางเหลือเกิน

ตอนนี้ลั่วชิงยวนรู้สึกสะใจเล็กน้อย