ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 37

จือเฉาหยิบโอสถทาแผลขึ้นมาทันที ใช้เข็มเจาะตุ่มอย่างระวัง แล้วจึงทาโอสถก่อนพันแผล

……

หลังมื้อเย็น ลั่วไห่ผิงก็มาด้วยความโกรธจัด

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นเข้าไปทักทายว่า “ท่านพ่อ”

ลั่วไห่ผิงเดินมาด้วยความโกรธ ยกฝ่ามือขึ้นตบอย่างแรง

เพียะ…

เสียงตบหน้าดังขึ้น

ลั่วชิงยวนถูกตบจนเลือดออกที่มุมปาก

ในขณะนั้น นางแผ่เจตนาฆ่าในสายตาที่เย็นชา พลางหลับตาระงับความโกรธไว้

เงยหน้าขึ้นมอง แววตาที่ชัดเจน เต็มไปด้วยความสับสนและน้อยใจ “ท่านพ่อ…”

ลั่วไห่ผิงเต็มไปด้วยความโกรธ “ยังจะเสแสร้ง ข้าถามเจ้าหน่อย แผลพองเต็มปากของน้องสาวเจ้า นางทำตัวเองหรืออย่างไร? รู้ไหมว่าเกือบจะทำลายลำคอของนางแล้ว ข้าคิดว่า ก่อนนี้เจ้าถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง ไล่ผีวิญญาณร้ายให้เจ้าก็จะดีขึ้นแล้ว! ใครจะรู้ว่าเจ้ากำลังซ่อนจิตใจที่ชั่วร้าย และต้องการจะฆ่าน้องสาวของเจ้าเอง!”

ลั่วไห่ผิงพลันน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ “ท่านพ่อ ข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น แต่ทำไมท่านไม่ฟังข้าอธิบายก่อนที่จะตีข้าล่ะ? ท่านพ่อเคยรักข้ามากที่สุดไม่ใช่หรือ?”

ดูท่าทางน้อยใจของนางสิ ทำให้ลั่วไห่ผิงเบื่อหน่าย หัวบวมด้วยความโกรธอีกครั้ง

“ใช่ เจ้าก็เป็นลูกสาวของพ่อ พ่อจะไม่รักเจ้าได้อย่างไร เพียงแต่ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนไปเช่นนี้ นิสัยของเจ้าทำให้พ่อของเจ้าถูกเพื่อนร่วมงานเยาะเย้ย ทำให้จวนอัครเสนาบดีเสื่อมเสียขายหน้า พ่อก็ปวดร้าวใจมากเช่นกัน ตอนนี้พ่อมีเพียงเยวี่ยอิง เจ้าเข้าใจมากขึ้นแล้วอย่าอิจฉาน้องได้หรือไม่?” น้ำเสียงของลั่วไห่ผิงให้ความรู้สึกสิ้นหวังและไม่พอใจยิ่ง

ตำหนิลั่วชิงยวนที่เปลี่ยนเป็นไปเยี่ยงนี้ โทษลั่วชิงยวนที่ทำให้เขาอับอาย ตำหนิลั่วชิงยวนว่าทำไมไม่ช่วงชิงเกียรติยศมาสู่จวนอัครเสนาบดี

หยดน้ำตาของลั่วชิงยวนร่วงหล่นมากกว่าเดิม “เห็นได้ชัดว่าท่านพ่อลำเอียง”