ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 364

คร่อกกกก!

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วมุ่นพลางเหลือบมองเขาด้วยความหงุดหงิด ดึงผ้าห่มมาคลุมเขาไม่แม้แต่จะถอดรองเท้าให้ แล้วเดินออกจากห้องไป

เมื่อนางเดินออกจากห้องมา ก็พบว่ามีเลือดไหลออกมาจากข้อมือของนาง

นางกลับมาที่ห้องของตน หยิบล่วมยาออกมา ใส่ยาแล้วพันผ้าพันแผลทีละน้อย

เสียงดังมากจนซ่งเชียนฉู่ตื่นขึ้นมา นางลุกขึ้นแล้วเดินไป “เหตุใดท่านถึงได้รับบาดเจ็บ ฝีมือผู้ใดกัน?”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจ “เรื่องมันยาว”

“วันนี้เจ้ามิได้เจอปัญหาอันใดที่จวนมหาราชครูใช่หรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่ส่ายหัว “จักมีปัญหาอันใดได้อีกเล่า คนมิน้อยกรูมาหาข้าให้ทำนายดวงชะตา ข้าก็ปฏิเสธพวกเขา แล้วบอกให้พวกเขามาหาท่านที่ร้านเอง”

“ท่านอ๋องเล่า? ไฉนพระองค์จึงเสด็จมาพบท่านคืนนี้กัน?”

“อาการบาดเจ็บของท่านเกี่ยวข้องกับ่ท่านอ๋องใช่หรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่จับมือนางแล้วเลิกแขนเสื้อขึ้น

มีรอยเลือดที่หลังมือและข้อมือ

รอยแผลที่อยู่บนมืออันยุติธรรมนั้นชวนให้ตกตะลึง

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วและพึมพำ "จิตใจบุรุษนั้นยากแท้ที่จะหยั่งถึงได้ ข้ามิรู้ว่าเขาต้องการทำกระไร คนที่น่าสงสัยเช่นนั้นสามารถคุยเปิดใจกับคนที่เขามิรู้จักดีด้วยซ้ำได้อย่างไร?"

สิ่งที่นางได้เผชิญในตำหนักอ๋อง ทำให้นางหวั่นว่า ทุกสิ่งจะเป็นสิ่งที่ฟู่เฉินหวงวางกับดักเอาไว้

แต่ยามนี้ในฐานะแค่ราษฎรคนหนึ่งนางจะทำอะไรได้?

ซ่งเชียนฉู่แนะนำ “อย่าจมอยู่กับสิ่งที่ท่านคิดมิออกเลย เพียงแต่ต้องระวังการปลอมตัวของท่าน อย่างไรเสีย พระองค์ทรงเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการ เรามิอาจยั่วยุท่านอ๋องได้ มิว่าท่านจะเผชิญหน้ากับท่านอ๋องด้วยตัวตนใด ก็พึงระวังเถิด”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ดึกมากแล้ว เจ้าไปนอนเถอะ ข้ายังจักต้องซ่อมอาภรณ์”

นางเห็นว่าอาภรณ์ที่นางใส่นั้นขาดเพราะการถูกเฆี่ยนตี

ฝ้ายส่วนหนึ่งด้านในก็หลุดออกมาด้วย

“ให้ข้าช่วยท่านเถิด” ซ่งเชียนฉู่มิได้ถามว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้น แต่นางรู้สึกเป็นทุกข์มากเมื่อเห็นอาภรณ์ของลั่วชิงยวนขาดเยินเช่นนั้น