ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 365

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟู่เฉินหวนก็พลันตกใจ

ลั่วชิงยวนก็เข้าไปในห้องตำรา

เมื่อเห็นนางยืนอยู่ตรงหน้าตน ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้ว เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

ลั่วชิงยวนมิรอให้ฟู่เฉินหวนได้เอ่ยอะไรจึงรีบเอ่ยตัดขึ้น “ท่านอ๋อง งานแต่งงานของลั่วหลางหลางจบลงแล้ว ถึงเวลาที่หม่อมฉันต้องกลับจวนนอกเมืองแล้วเพคะ”

“หากท่านอ๋องทรงอนุญาต วันนี้หม่อมฉันจักเก็บข้าวของกลับจวนนอกเมือง”

ลั่วชิงยวนลดเสียงลงและดูระแวดระวัง จึงทำให้ฟู่เฉินหวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ราวกับมีคำพูดมากมายอยู่ในใจ แต่กลับมิสามารถเอ่ยอะไรออกไปได้

เขาไพล่มือไว้ด้านหลัง หันหลังกลับมาพูดอย่างเย็นชา "หากเจ้ารู้ข้อผิดพลาด ข้าจักให้เจ้าอยู่ตำหนัก"

ท่าทางที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่นั้นทำให้ลั่วชิงยวนเยาะเย้ยอยู่ในใจ

“หม่อมฉันมิใช่คนผิด ล้วนเป็นอคติของท่านอ๋องทั้งสิ้น”

“ในสายพระเนตรของท่านอ๋อง ทุกสิ่งที่หม่อมฉันทำนั้นผิดทั้งสิ้น หม่อมฉันจักไม่อยู่ให้ท่านเห็นอีก ได้โปรดให้หม่อมฉันกลับไปที่จวนนอกเมือง ภายภาคหน้าท่านจักได้มิต้องกังวลเรื่องหม่อมฉัน ทำเหมือนว่าไม่เคยมีหม่อมฉันเถิดเพคะ”

ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ นางหวังจริง ๆ ว่าฟู่เฉินหวนจะลืมนางไป

แม้นางกลับมาอยู่ตำหนักอ๋อง ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น!

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินคำพูดเช่นนี้ เส้นเลือดของเขาก็ผุดขึ้นด้วยความโกรธ นัยน์ตาฉายแววโทสะ

น้ำเสียงเช่นนี้ช่างน่าสงสารนัก!

เขาแทบจะยอมอ่อนข้อให้ด้วยซ้ำ!

แต่เขาจะลืมได้อย่างไร กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ! นี่คงเป็นกลยุทธ์ของนาง

นางยังคงปฏิเสธที่จะกลับใจ ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับว่าตระกูลเหยียนส่งนางมา และยังปฏิเสธที่จะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับตระกูลเหยียน!

“กลับจวนนอกเมืองรึ?” ฟู่เฉินหวนหันกลับมา ดวงตาของเขาเย็นชายิ่ง

“เจ้ามิอยากเจอเสด็จน้องห้าของข้าอีกครั้งรึ?”

“เขาร่ำขอร้องข้าให้เจ้าอยู่ตำหนักอยู่เรื่อย”