ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 377

กลับถึงตำหนัก จือเฉาและแม่นมเติ้งออกมาต้อนรับอย่างร้อนใจ เมื่อเห็นบาดแผลของลั่วชิงยวน พวกนางต่างตะลึงกันทั้งสิ้น

และจะพยุงลั่วชิงยวนกลับเรือนทันที

เบื้องหลังกลับมีเสียงของฟู่เฉินหวนส่งมา “หนังสือหย่าข้าไม่มี แต่ข้าให้ความอิสระกับเจ้าเต็มที่”

ฝีเท้าของลั่วชิงยวนชะงัก นางมิได้เอ่ยตอบ และเดินกลับไปในเรือนภายใต้การพยุงของจือเฉาและแม่นมเติ้ง

จือเฉาตักน้ำมาชะล้างให้นาง เช็ดเลือดไปพร้อมน้ำตาไหลริน ราวกับตัวนางเองที่เจ็บปวดจากบาดแผล

“พระชายา เหตุใดท่านจึงบาดเจ็บหนักเพียงนี้”

แม่นมเติ่งมองแล้วก็รู้สึกบีบหัวใจเช่นกัน “พระชายา บ่าวไปเชิญหมอเจ้าค่ะ”

แต่ขณะที่แม่นมเติ้งจะไปเชิญหมอ ในวังก็ได้ส่งหมอหลวงมาเสียแล้ว

หมอหลวงรักษา จ่ายโอสถ และกำชับลั่วชิงยวนอย่างตั้งใจ

ภายในห้องตำรา ฟู่เฉินหวนกำลังก้าวเดินไปมาอย่างร้อนรน

เมื่อหมอหลวงมา เขาถามขึ้นอย่างรีบร้อน “อาการเป็นเช่นไร?”

หมอหลวงเอ่ยตอบ “บาดแผลพระชายามิเบาเสียเลย หากอยากหายสิ้น ยังต้องการเครื่องยาสมุนไพรหายากอีกหลายชนิด แต่ภายในเมืองหลวง อาจหามิเจอพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนได้ยิน ก็กล่าวตอบทันที “เจ้าเขียนเครื่องยาสมุนไพรที่เจ้าต้องการมา ข้าจักสั่งคนไปตามหา! เอาโอสถที่ดีที่สุด!”

หมอหลวงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อหมอหลวงเขียนตำรับโอสถเสร็จ ฟู่เฉินหวนจึงนำไปให้ซูโหยว ส่วนตัวเขา ก็เข้าวังในทันที

……

ลั่วชิงยวนนอนพิงหัวเตียง ยื่นมือที่ถูกห่อเป็นข้าวต้มมัดออกมา นางทำสิ่งใดมิได้ทั้งนั้น

จือเฉาป้อนยานางเสร็จ จึงจัดผ้าห่มและเอ่ย “พระชายานอนพักเถิดเจ้าค่ะ”

“ข้านอนไม่หลับ พวกเจ้าออกไปก่อน” ลั่วชิงยวนมิได้โน้มตัวนอน

“เช่นนั้นหากพระชายามีเรื่องก็เรียกบ่าวหนาเจ้าคะ บ่าวจักอยู่หน้าประตู”

จือเฉาปิดประตูลง

ลั่วชิงยวนกำลังไตร่ตรองว่าเส้นทางต่อจากนี้นางจะเดินอย่างไร

ฟู่เฉินหวนมิยอมมอบหนังสือหย่าให้นาง แต่ให้อิสระกับนางเต็มที่

ตัวตนฉู่ลั่วของนางยังสามารถใช้ได้ต่อ เพียงแต่นางต้องไปมาสองที่ ผลัดกันปลอมตัว ซึ่งยุ่งยากไปเสียหน่อย