ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 382

สิ้นประโยคนี้ ร่างของลั่วชิงยวนสั่นคลอน

นี่มิใช่น้ำเสียงปรึกษาหรือหยั่งเชิง

เป็นน้ำเสียงที่ลั่วชิงยวนรับรู้ถึงการข่มขู่

นางมิได้เอ่ยตอบ

ไทเฮายิ้มพร้อมมองไปทางนาง “มิต้องการหรือ?”

ลั่วชิงยวนถอยหลังพร้อมคุกเข่าลง “ไทเฮาโปรดประทานอภัยเพคะ! หม่อมฉันแต่งงานกับท่านอ๋อง หม่อมฉันที่เป็นพระชายาของท่านอ๋อง จักแต่งงานกับผู้อื่นได้อย่างไร”

“หรือต่อให้หม่อมฉันยอม ก็ทำเช่นนี้มิได้! มิเช่นนั้นความสัมพันธ์ของท่านอ๋องและองค์ชายห้าจักอึดอัด หรือกระทั่งห่างเหินกันเพราะหม่อมฉัน ซึ่งเป็นการเพิ่มคำนินทา และทำราชวงศ์เสียหน้าเพคะ!”

นางมิชอบฟู่อวิ๋นโจว จักแต่งกับเขาได้เช่นไรเล่า

หรือต่อให้นางมีความคับแค้นใดกับฟู่เฉินหวน ก็ควรคลี่คลายกันเองระหว่างนางและเขา

ประโยคนี้ ทำไทเฮามิพอใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ใบหน้าของไทเฮาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่กลับเป็นยิ้มเยือก “ดูท่าเจ้ายังคงรักท่านอ๋องอยู่มาก”

“ครั้งนี้เจ้ามิได้เข้าวังมาเพื่อเจอเขาหรือ? ข้าพาเจ้าไปเจอเขาเอง”

ในเสียงน่าเกรงขาม เต็มไปด้วยความข่มขู่

หัวใจของลั่วชิงยวนบีบรัด

นางจะออกจากวังเพื่อไปตามหาลูกแก้วหงส์เพลิง!

ในใจของนางร้อนรนดุจมดกลางกระทะร้อน

นางใช้เวลาถึงหนึ่งคืนเต็ม ๆ จนคำนวณตำแหน่งออกมาได้ อยู่ที่หอมหาสมบัติ!

หอมหาสมบัติเป็นที่สำหรับการซื้อขายสมบัติ หากนางมิรีบอีก ลูกแก้วหงส์เพลิงอาจได้เปลี่ยนที่อีกครั้ง

ไทเฮาหันร่างจากไป นางกล่าวเสียงเย็น “ข้าอนุญาตให้เจ้าอยู่กับท่านอ๋องสามวัน ไปเถิด”

สามวันหรือ?

สามวันผ่านไป เรื่องทุกอย่างก็มิทันเสียแล้ว!

เวลานี้เอง เสียงแสนหนักแน่นดังขึ้น “เสด็จแม่ มิรู้ว่านางอยากเจอท่านพี่สามเพราะจุดประสงค์ใด มิอนุญาต!”

“ส่งนางออกจากวังเถิด! เสินหลี ส่งนางออกจากวัง!”