ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 384

ลั่วชิงยวนมองไปทางลั่วไห่ผิงอย่างตะลึง

เขาก็มาเพื่อลูกแก้วหงส์เพลิง!

เขารู้ได้อย่างไรว่าอยู่ที่นี่?

เขาสะกดรอยตามนาง!

จู่ ๆ สันหลังของลั่วชิงยวนก็เย็นวาบขึ้นมา หลังนางออกจากวังนางก็มาที่นี่ในทันที ลั่วไห่ผิงมาเร็วเช่นนี้ นอกเสียจากเขาสั่งคนจ้องอยู่หน้าประตูวังตลอด

เมื่อเห็นนางออกจากวังจึงตามมา!

ลั่วไห่ผิงคิดจะทำสิ่งใด?

“มิเกี่ยวกับท่าน!” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชา และกอดกล่องแพรไว้แน่น

“ส่งมา!”ลั่วไห่ผิงยื่นมือแย่งชิง

เสินหลีขึ้นหน้ากล่าว “ท่านอัครมหาเสนาบดี พระชายาได้รับพระราชบัญชาจากฝ่าบาท!”

เสินหลีย่อมมิมีทางลงมือกับท่านอัครมหาเสนาบดีแน่ แต่เขาสามารถเอ่ยตักเตือนได้

แต่ลั่วไห่ผิงกลับมิไว้หน้าแต่นิด เขาตอบเสียงเยือก “ลูกแก้วหงส์เพลิงหาย ข้าเองก็มีส่วนรับผิดชอบมาก! ตรวจสอบมาหลายวัน จนสืบพบที่อยู่ของลูกแก้วเมื่อครู่! ข้าจักนำลูกแก้วหงส์เพลิงไปรับโทษเอง!”

สิ้นประโยค ลั่วไห่ผิงจับมือที่กำลังบาดเจ็บอยู่ของลั่วไห่ผิงขึ้น นางเจ็บปวดจนเลือดสดไหลพราก

อยากจะสลัดออกแต่กลับไม่มีแรงต่อต้าน ความเจ็บปวดอันมากล้นทำหน้าผากของนางซึมออกมาเป็นเม็ดเหงื่อ

ลั่วไห่ผิงแย่งชิงกล่องนั่นไป เมื่อเขาเปิดดู และเห็นว่าในกล่องเป็นลูกแก้วหงส์เพลิง ในใจเขารู้สึกโล่งอก

เขาหาลูกแก้วหงส์เพลิงกลับมาได้ ต่อให้ก่อนหน้านี้เขาให้จี้กิเลนมาแทน ก็คงสามารถพ้นโทษได้!

“ท่านพ่อ ไฉนท่านจึงไร้ยางอายเช่นนี้?” ลั่วชิงยวนข่มความเจ็บปวดมหาศาล นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกริ้วโกรธ

เมื่อจบประโยคนี้ หอมหาสมบัติที่เงียบสงบอยู่แล้วไม่เหลือกระทั่งเสียงลมหายใจ

ทุกคนต่างตะลึงกันหมด

แม้แต่เสินหลีเองก็เช่นกัน

เอ่ยประโยคนี้ออกมาท่ามกลางหมู่คน ย่อมทำให้ลั่วไห้ขึ้งโกรธ เพื่อรักษาหน้าของตน เขาติลั่วชิงยวนเกรี้ยว

“ต่อให้เจ้าเป็นบุตรีข้า ข้าก็ไม่มีทางลำเอียง! หากเจ้าเกี่ยวโยงกับเรื่องลูกแก้วหงส์เพลิงจริง ๆ ข้ามิปกป้องเจ้าแน่!” ลั่วไห่ผิงพูดด้วยท่าทียุติธรรม