ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 387

รถม้าสั่นสะเทือน ฟู่เฉินหวนมองคนที่สลบในอ้อมอก ยื่นมือไปถอดหน้ากากของนางอย่างอดมิได้

ใบหน้าของนาง บาดเจ็บหนักเพียงไหนกัน

แต่สัมผัสบนใบหน้า ทำลั่วชิงยวนป้องกันตัวโดยสัญชาตญาณ และจับมือเขาไว้แน่นทันที

ฟู่เฉินหวนตะลึงเล็กน้อย มองดูนางที่ดวงตายังหลับพริ้ม ส่วนมือที่จับเขาไว้ ผ้าพันแผลถูกย้อมไปด้วยเลือดสด แต่นางราวกับรับรู้มิถึงความเจ็บปวด จับมือของเขาไว้แน่น

ต้องเป็นบาดแผลที่หนักเช่นไหน จึงทำให้นางที่สลบอยู่ยังระแวงเช่นนี้ เพราะกลัวคนจะเห็นใบหน้าของนาง

หน้าอกของฟู่เฉินหวนราวกับถูกหินก้อนยักษ์ทับไว้ จนเขาหายใจไม่ออก

หรือที่ผ่านมาเขาเข้าใจนางผิดมาโดยตลอด เข้าใจผิดว่านางเป็นคนที่ตระกูลเหยียนส่งมาสอดแนม

หรือจะเป็นอย่างที่ซูโหยวกล่าว ตระกูลเหยียนเพียงกำลังหลอกใช้นาง

หากเป็นเช่นนั้น คงทำร้ายนางมากเกินไปจริง ๆ

เขากำมือไว้แน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน

ฟู่เฉินหวนกลับตำหนัก ทันทีที่รถม้ามาถึง ซูโหยวและจือเฉาก็ออกไปต้อนรับทันที

“เร็วเข้า! เรียกหมอกู้มา!”

ฟู่เฉินหวนอุ้มลั่วชิงยวนลงจากรถม้า มุ่งไปห้องนางก้าวไว

ไม่นานนัก หมอกู้ก็มาถึง

เขาแกะผ้าพันแผลบนมือของลั่วชิงยวนออก มือของนางเลือดเนื้อผสมปนกัน

หมอกู้จับชีพจรและใช้โอสถห้ามเลือดให้นาง แต่ยังคงพูดกับฟู่เฉินหวนด้วยสีหน้าหนักอึ้ง “บาดแผลของพระชายาหนักหนาเกินไป! ครั้งที่แล้วที่หมอหลวงมาตรวจก็ควรพักฟื้นอย่างดี แต่ยามนี้กลับมาซ้ำเติม จนกระทบไปถึงลมปราณ เกรงว่า… จักมีชีวิตได้อีกมินานพ่ะย่ะค่ะ!”

หลังสิ้นประโยคนี้ ฟู่เฉินหวนตกใจหน้าถอดสี

“มีชีวิตได้อีกมินานหรือ? เป็นไปได้อย่างไร! ในจวนนอกเมืองนางยังอดทนมาได้ เจ้ามาบอกข้าว่านางมีชีวิตอีกมินานงั้นหรือ?”

แต่หมอเทวดากู้กลับส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง “หลายสาเหตุรวมกัน บัดนี้นางดุจไฟใกล้ดับมอด”

ข่าวนี้ ทำฟู่เฉินหวนราวกับถูกบีบคอไว้ และราวกับสายฟ้าแรงผ่าลงกลางหัว ความเจ็บแปลบที่หน้าอกทำเขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

ลั่วชิงยวนจะมีชีวิตได้อีกมินานได้อย่างไร!

“พระชายา…” จือเฉาคุกเข่าร้องไห้อยู่ข้างเตียง

หมอกู้ก็ตกใจพลันช่วยพยุงเขาไว้ “ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง!”

หมอกู้จับชีพจรให้ฟู่เฉินหวน สีหน้าเปลี่ยนไปทันควัน บาดแผลของท่านอ๋องเองก็มิเบา!

“เร็วเข้า ส่งท่านอ๋องกลับห้อง!”

ฟู่เฉินหวนที่สลบก็ถูกส่งกลับห้องเช่นกัน

มินานนักหมอหลวงมาถึง หมอกู้จึงนำทางพวกเขาไปรักษาท่านอ๋อง

ส่วนในห้องของลั่วชิงยวน เหลือเพียงจือเฉาที่ร้องไห้พร้อมเช็ดคราบเลือดไปด้วย

และแม่นมเติ้งที่ก้าวเท้าร้อนรนพร้อมยื่นหัวมองไปด้านนอก

“จบแล้ว ๆ เหตุใดหมอยังมิมาอีก หมอกู้ก็ไปแล้ว หรือจะปล่อยพระชายาไว้เช่นนี้จริง ๆ”

“จะรอดหรือไม่ ก็ต้องลองใช้โอสถรักษาก่อน!”

“ตอนนี้จะทำอย่างไรดี!”

คำนี้จุดประกายให้จือเฉา นางรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที “แม่นมเติ้ง!”