ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 389

จือเฉาเองก็มิเข้าใจ นางมิรู้ว่าเหตุใดท่านอ๋องจึงมาก่อน

“แม่นางซ่ง! เซียนฉู่อยู่หรือไม่?” ฟู่เฉินหวนยังไม่ยอมเลิกพยายาม

“เขามิอยู่ เขาไปทำพิธีให้ผู้อื่นที่ชนบท” ซ่งเชียนฉู่อ้างไปมั่ว

“พวกเจ้าทุกคนต่างมาขอเครื่องยาสมุนไพร ต้องเป็นอาการสาหัสเช่นไหนกัน!”

ตั้งแต่วินาทีที่เห็นจือเฉาปรากฏ ซ่งเชียนฉู่ก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากล

จือเฉารีบขึ้นหน้าคุกเข่า “ท่านหมอ โปรดช่วยพระชายาด้วย นางกำลังสิ้นชีพจริง ๆ แล้ว!”

ได้ยินเช่นนี้ ลมหายใจของซ่งเชียนฉู่กระตุก

ลั่วชิงยวนหรือ?

เมื่อครู่ให้ตายอย่างไรนางก็มิยอมให้เครื่องยาสมุนไพรแก่ฟู่เฉินหวน บัดนี้หากนางเปลี่ยนกะทันหันจะแปลกไปหรือเปล่า?

“เครื่องยาสมุนไพรของข้ามีไม่มากจริง ๆ! บางอย่างข้าต้องใช้ด้วย! พวกเจ้าต้องการโอสถใด ข้าขอดูก่อนว่ามีมากน้อยเท่าใด”

ได้ยินดังนี้ ซูโหยวรีบนำเทียบยาออกมา “นี่ขอรับ”

มองดูเทียบยา ซ่งเชียนฉู่ตะลึง “พวกท่านจักเอาหมดนี่เลยรึ! พวกนี้ต่างเป็นเครื่องยาสมุนไพรหายาก!”

”เพียงแต่มิขัดกับโอสถที่ข้าต้องการใช้ ก็ได้ ข้าจักไปกับพวกท่าน!”

ได้ยินดังนี้ ฟู่เฉินหวนถอนหายใจโล่งอก

ซูโหยวจัดการสั่งรถม้า

ซ่งเชียนฉู่รีบหยิบเครื่องยาสมุนไพรและล่วมยา นั่งรถม้ามุ่งสู่ตำหนักอ๋อง

เมื่อเห็นลั่วชิงยวน หัวใจของซ่งเชียนฉู่เคร่งเครียดขึ้นมาในทันที

หากฟู่เฉินหวนรีบพูดว่าคนที่เขาจะช่วยคือลั่วชิงยวน นางจะพล่ามมากมายเช่นนั้นกับเขาอีกที่ไหนกัน นางกลัวจะพลาดช่วงเวลาการรักษาที่ดีที่สุดไป!

“บาดเจ็บมิเบาเลย และมิได้ใช้โอสถอีก แค่ยาห้ามเลือดจะมีประโยชน์อะไร” ซ่งเขียนฉู่บ่นไปพร้อมทายาไป

“ไปตักน้ำอุ่นมา”

“และต้มเครื่องยาสมุนไพรนี้ด้วย เร็วเข้า!”

จากนั้นฟู่เฉินหวนก็หันร่างเดินออกไป

ซ่งเชียนฉู่มองร่างบนเตียง และมองแผ่นหลังที่จากไปอย่างยากลำบากของฟู่เฉินหวน

และอดอุทานมิได้ สิ่งที่ลั่วชิงยวนทำเพื่อเขา ในที่สุดก็มิสูญเปล่า

“จือเฉา เจ้าส่งเครื่องยาพวกนี้ไปก่อน ด้านข้ายังเหลืออีก”

จือเฉาขานรับ “เจ้าค่ะ!”

ซ่งเชียนฉู่อาซับในตำหนักไปสามวัน

ระหว่างสามวันนี้ ลั่วชิงยวนตื่นมาสองครั้งอย่างสะลึมสะลือ แต่ก็สลบไปอีกครั้งอย่างสติไม่ชัดเจน

ฟู่เฉินหวนเองก็เช่นกัน

จนมาถึงวันที่ห้า ลั่วชิงยวนจึงได้สติขึ้นมา

และพบเข้ากับแม่นมเติ้งที่วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าลนลาน “แย่แล้ว!”