ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 391

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วแน่น นางไม่เข้าใจเลยว่าไฉนผ่านไปแค่ไม่กี่วัน จู่ ๆ ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ถึงเพียงนั้นขึ้นมาได้

พลังปราณของฮวงจุ้ยทั่วทั้งจวนมหาราชครูหาได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใดไม่ ทว่ากลับมีปราณมรณะเพิ่มเข้ามาไม่น้อยและพลังก็ลดลงด้วย

“ไฉนจึงสารภาพผิดแล้วปลิดชีพตน เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?” ลั่วชิงยวนรู้สึกหายใจไม่ออก

ลั่วหรงถอนหายใจ “หลังจากพวกเรารู้เรื่องของฟ่านซานเหอ ก็มิอาจสืบสาวราวเรื่องได้อีกต่อไป ฮูหยินใหญ่ฟ่านก็มาขอความช่วยเหลือจากบิดาด้วยตนเอง อย่างไรเสีย ยามนี้ฟ่านซานเหอก็เป็นสามีของหลางหลาง บิดาย่อมมิอาจวางเฉยได้"

“เช่นนั้นข้าจะไปขอร้องลั่วไห่ผิง หวังว่าเขาจะยอมเมตตาปล่อยฟ่านซานเหอไป”

เมื่อลั่วหรงเอ่ยมาถึงตรงนี้ นางก็โมโหจัด

“แต่ลั่วไห่ผิงกลับไร้อำนาจ เขามิอาจไต่สวนและจับกุมตัวผู้บงการที่ชักใยอยู่เบื้องหลังได้! เรื่องนี้คงมิแคล้วถูกจัดฉากให้มีคนต้องสารภาพความผิด!”

“วันนี้ตอนที่ข้าเห็นท่านพ่อ ท่านก็... ปลิดชีพตนเองแล้ว!”

“ท่านทิ้งจดหมายเลือดสารภาพความผิดซึ่งได้ส่งไปถึงวังหลวงแล้ว”

ลั่วหรงกล่าวไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง นางแลดูแก่ชราลงไปนับสิบปีขึ้นมาทันที

ลั่วชิงยวนกำหมัดแน่น “ลั่วไห่ผิง!”

ทันทีที่นางพูดจบ ก็มีน้ำเสียงเจือกังวลดังขึ้นจากข้างนอก “ท่านอาขอรับ!”

ลั่วไห่ผิงรีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีร้อนใจ เมื่อเขาเห็นภาพบนเตียงก็ถึงกับตัวแข็งทื่อ

“ท่านอา..”

เมื่อลั่วหรงเห็นลั่วไห่ผิงเข้า นางก็เดือดดาลถึงขีดสุดพลางคว้าถ้วยบนโต๊ะแล้วปาใส่เขาอย่างแรง

“เจ้ายังกล้ามาที่นี่อีกเช่นนั้นหรือ? ไสหัวออกไป! ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ! เจ้ามันไม่คู่ควรที่จะมาปรากฏตัวต่อหน้าท่านพ่อของข้า!”

ลั่วหรงโมโหเสียจนดวงตาแดงก่ำ ทั่วทั้งร่างเครียดเกร็งหมายจะสังหารลั่วไห่ผิง ลั่วไห่ผิงยืนนิ่งปล่อยให้ถ้วยกระแทกศีรษะโดยมิได้หลบหลีก จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า “ข้าช่วยท่านอามิได้จริง ๆ แล้วก็ไม่คาดว่าท่านอาจะ…”

เมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของลั่วไห่ผิง ลั่วชิงยวนก็รู้สึกหายใจไม่ออก

แววตาของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ จากนั้นนางก็วิ่งเข้าไปชกหน้าลั่วไห่ผิงอย่างแรง “ไร้ยางอายสิ้นดี!”

“คราที่เจ้าคุกเข่าตรงหน้าท่านปู่แล้วขอร้องท่านให้มอบจี้กิเลนเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง เจ้าตกปากรับคำท่านปู่เอาไว้ว่าอย่างไร!”