ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 393

ซูโหยวไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้แล้วถามว่า “อาการบาดเจ็บขององค์ชายห้าเป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นหรือไม่ขอรับ?”

หมอกู้ตอบว่า “หลังจากใช้โอสถชั้นเลิศ พระองค์ก็เกือบจะหายดีแล้ว แต่ก็ยังมีอาการอ่อนเพลียอยู่ตลอดและต้องใช้เวลาในการพักฟื้น”

“คราที่พระองค์ไม่ได้สติก็เอาแต่ครุ่นคิดเรื่องอาการบาดเจ็บของพระชายา มิทราบว่าพระชายาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

ซูโหยวตอบว่า "หมอกู้ พระชายาหาได้เป็นอันใดไม่ ได้โปรดทูลองค์ชายห้าว่าขออย่าได้ทรงเป็นกังวล มิฉะนั้นก็รังแต่จะหาเรื่องใส่ตน"

หลังจากซูโหยวพูดจบก็หันหลังเดินจากไป

ลั่วชิงยวนลดฝีเท้าแล้วรีบจากไป

นางซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางความมืดมิด รอจนกระทั่งซูโหยวเดินจากไปก่อนจะย้อนกลับมาที่เรือนของตน

พลางรู้สึกสะเทือนใจอย่างถึงที่สุด

ฟู่อวิ๋นโจวได้รับบาดเจ็บเช่นนั้นหรือ?

มิน่า หลายวันมานี้นางจึงไม่เห็นเขาเลย

เขาถูกตัดนิ้วไปข้างหนึ่งใช่หรือไม่ หรือว่าฟู่เฉินหวนจะถูกใส่ความจนต้องโทษประหาร พวกเขาจึงตัดนิ้วของฟู่อวิ๋นโจวเพื่อข่มขู่ไทเฮาให้ปล่อยตัวเขา?

หลังจากครุ่นคิดเรื่องนั้นดูแล้ว นี่คือความเป็นไปได้เพียงประการเดียว

ภายนอกดูเหมือนฟู่อวิ๋นโจวกำลังพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บอยู่ในตำหนักอ๋อง แต่ทุกคนต่างก็ทราบกันดีว่า เขาถูกฟู่เฉินหวนชักเชิดเพื่อใช้เป็นข้อต่อรองในการควบคุมไทเฮา

ฟู่เฉินหวนถูกใส่ความและต้องโทษจำคุก

ส่วนฟู่อวิ๋นโจวย่อมต้องถูกตัดนิ้วไปข้างหนึ่งโดยมิอาจหลีกเลี่ยงเพื่อใช้ข่มขู่ไทเฮา

เพราะฉะนั้นต่อให้นางคิดหาทางช่วยฟู่เฉินหวนมิได้ แต่ไทเฮาก็น่าจะคำนึงถึงความเป็นความตายของฟู่อวิ๋นโจวและยอมปล่อยฟู่เฉินหวนไป

แต่หากไทเฮาใจไม้ไส้ระกำ พระนางก็อาจจะยอมสละชีวิตของฟู่อวิ๋นโจว

หลังจากนึกถึงเรื่องนั้นแล้ว นางก็ได้แต่รู้สึกสลดใจแทนฟู่อวิ๋นโจว การมีชะตาชีวิตที่มิได้อยู่ในกำมือของตนเอง ให้ความรู้สึกแบบไหนกันนะ

หวาดกลัว เป็นกังวลและตื่นตระหนกอยู่ตลอดเวลา

นางทอดถอนใจ

ซ่งเชียนฉู่ที่บังเอิญเดินออกมาจากห้องก็เห็นนางเป็นเช่นนี้เข้า “ไยท่านจึงถอนหายใจเล่า?”

ลั่วชิงยวนเล่าเรื่องที่เพิ่งจะพบเจอให้ฟัง

ซ่งเชียนฉู่เองก็รู้สึกสลดใจเช่นกัน “นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ฮูหยินลั่วยอมตกปากรับคำให้ตระกูลฟ่านไปจากเมืองหลวงก็ได้”

“นับตั้งแต่ครั้งอดีตกาล การช่วงชิงอำนาจมักจะเต็มไปด้วยการนองเลือดเสมอมา ผู้ที่สิ้นไร้ทางเลือกย่อมตกเป็นหินปูทางให้แก่ผู้กุมอำนาจ”