ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 400

ฟู่เฉินหวนมิตอบคำ ทว่ากลับกระตุ้นม้าขึ้นเขา

ตลอดทางยังหลงเหลือเศษกระดาษเงินกระดาษทองที่เผาไหม้แล้วอยู่มากมาย

ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง

นี่คือทางไปหลุมฝังศพท่านมหาราชครูในวันนี้

เขากำลังจะไปเยี่ยมหลุมฝังศพของท่านมหาราชครูกระนั้นหรือ?

ฟู่เฉินหวนควบม้าห่างออกไปไม่ไกลจากหลุมฝังศพของท่านมหาราชครูตามทีคาดคิดเอาไว้

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นแขนออกมาโอบรอบเอวของลั่วชิลงยวน

นางรีบขืนตัวพลางกล่าวว่า "หม่อมฉันลงเองได้!"

ฟู่เฉินหวนปล่อยนาง จากนั้นก็พลิกตัวลงจากหลังม้าก่อน

ลั่วชิงยวนคิดจะกระโดดลงอย่างสง่างาม แต่เมื่อคำนึงถึงรูปร่างของตนเองก็ตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยตัวตนออกมา นางจึงคว้าอานม้าแล้วค่อย ๆ ลงจากหลังม้า

ระหว่างที่นางย่ำลงบนหิมะก็ซวนเซไปบ้าง

ฟู่เฉินหวนเอื้อมมือออกไปช่วยประคองนางเอาไว้โดยไม่รู้ตัว

ลั่วชิงยวนกลับไม่ยอมให้เขาแตะต้องแล้วรีบหลบหลีกไป

เกรงว่าเขาคงเห็นเข้าแล้ว นางจึงแสร้งต้องลมเย็นจนเริ่มไอขึ้นมา

ฟู่เฉินหวนมองนางด้วยสายตาล้ำลึกแล้วจูงม้าไปข้างหน้า

ลั่วชิงยวนตามเขามาที่หลุมฝังศพของท่านมหาราชครู

ม้าค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้หลุมฝังศพของท่านมหาราชครู จากนั้นมันก็เอาศีรษะถูไถกับป้ายหลุมศพเบา ๆ

ลั่วชิงยวนรู้สึกตะลึงงัน

ฟู่เฉินหวนเอามือไพล่หลังพลางกล่าวว่า “ม้าตัวนี้อยู่กับท่านมหาราชครูมากนานหลายปี มันมีชื่อว่าฉางเซี่ยว”

“ฉางเซี่ยวแก่แล้วก็เลยถูกขังเอาไว้ในคอกม้า จู่ ๆ วันนี้ก็วิ่งพรวดพราดออกมา ชะรอยมันคงจะถูกอะไรสักอย่างกระตุ้นเข้า”

“ในเมื่อมันออกมาแล้ว ก็ให้มันได้อยู่กับท่านมหาราชครูเถิด”

ฟู่เฉินหวนเอ่ยกับตนเอง ดวงตาเต็มเปี่ยมไปด้วยแววระทมทุกข์

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินสิ่งที่เขาพูด นางก็รู้สึกสะเทือนใจ

น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนมีวี่แววอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง

ฉางเซี่ยวเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าหลุมฝังศพของท่านมหาราชครู บางครั้งก็หยุดฝีเท้าแล้วเหลียวมอง ราวกับมีน้ำตาแห่งความไม่ยินยอมคลอขังอยู่ในดวงตาของมัน

ลั่วชิงยวนเองก็ยืนอยู่เป็นนาน