ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 404

“ข้าก็อยู่ที่นี่มิใช่หรือ จะถือว่านางอยู่ลำพังตัวคนเดียวได้อย่างไรกัน?”

ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ เดินเอามือไพล่หลังเข้ามา

สีหน้าท่าทางของเขาทำให้ทั้งลั่วชิงยวนกับลั่วหลางหลางตกตะลึงอยู่บ้าง

“ท่านอ๋อง!” ฟ่านซานเหอรีบแสดงคำนับ

ลั่วหลางหลางเองก็ผงกศีรษะเล็กน้อย

“บังเอิญว่าข้าเห็นรถม้าของตระกูลฟ่านอยู่ข้างนอก ฮูหยินใหญ่ฟ่านคงรออยู่นานแล้ว” ฟู่เฉินหวนเอ่ยเตือน

ลั่วหลางหลางกุมมือของลั่วชิงยวนอย่างยากจะตัดใจ “เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "วันนี้ข้าว่างพอดี เช่นนั้นข้ากับพระชายาจะไปส่งพวกเจ้าก็แล้วกัน"

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

นี่เป็นครั้งแรกเลยใช่หรือไม่ที่ฟู่เฉินหวนยอมรับว่านางเป็นพระชายาต่อหน้าผู้อื่น?

จู่ ๆ ท่าทีก็เปลี่ยนไปกระนั้นหรือ?

ไฉนนางจึงรู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลยเล่า?

ลั่วชิงยวนขี่ม้าตามฟู่เฉินหวนไปส่งรถม้าตระกูลฟ่านออกนอกเมือง

เมื่อเห็นรถม้าจากไปไกลแล้ว ลั่วชิงยวนก็รู้สึกหนักอึ้งและไม่ยินยอมอยู่บ้าง

การจากลาครั้งนี้ มิทราบจริง ๆ ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อใด

ทันใดนั้นเสียงของฟู่เฉินหวนก็พลันดังขึ้น "ฮูหยินใหญ่ฟ่านมีกิจการใหญ่โตในซีหยาง ถึงแม้ว่าจะมีญาติมากมาย แต่มีฮูหยินใหญ่ฟ่านกับฟ่านซานเหอคอยปกป้องลั่วหลางหลางอยู่ ลั่วหลางหลางก็มิน่าจะโดนรังแกหรอก"

ลั่วชิงยวนรู้สึกตกใจอยู่บ้าง จากนั้นกระตุ้นม้าเลี้ยวกลับเข้าเมือง

หลังจากนั้นสักพัก ในที่สุดนางก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ขอบคุณ”

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเข้าก็หรี่ตาเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าเขาจะมิได้ตอบคำ ทว่ากลับอดมิได้ที่จะยกยิ้มขึ้นมา

ลั่วชิงยวนเหลือบมองข้างทางแล้วขมวดคิ้วไปชั่วขณะ ไฉนเขาจึงยิ้มขึ้นมาเล่า? ประสาทกลับเสียแล้วหรือ?

พวกเขาสองคนค่อย ๆ ขี่ม้ากลับตำหนักอ๋อง

ผู้สัญจรไปมาตามท้องถนนต่างเห็นกันทั่ว