ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 408

โสมร้อยปี หากนางทายไม่ผิด เป็นยาในมือของซ่งเชียนฉู่!

ก่อนหน้านี้นางบาดเจ็บ ซ่งเชียนฉู่มารักษานางถึงตำหนัก นางนำเครื่องยาสมุนไพรหายากมากหลายมาอย่างใจกว้าง และมอบยาให้กับฟู่เฉินหวนส่วนหนึ่งด้วย

ในนั้น มีโสมร้อยปีอยู่ด้วย!

แต่ฟู่เฉินหวน กลับนำโอสถที่มีค่ามากมายเช่นนี้ มอบให้ลั่วไห่ผิง!

ลั่วไห่ผิงมันคู่ควรอย่างไรกัน!

ลั่วชิงยวนหันไปมองฟู่เฉินหวนอย่างตกตะลึง ในสายตานางมีแต่การเค้นถาม

แต่ฟู่เฉินหวนกลับไม่มีการอธิบายใด ๆ

พวกเขาต่างรู้ดี การให้ภาพอายุหมื่นปีเพื่อแสดงความกตัญญูนั้น เสแสร้งเพียงไหน!

หลังงานเลี้ยงผ่านไป นางหาโอกาสลากฟู่เฉินหวนเข้าไปในสวนดอกไม้ที่ไร้ผู้คน

“ท่านอ๋อง ท่านหมายความเยี่ยงไร? ท่านมอบของกำนัลเองมิพอ ท่านเตรียมให้หม่อมฉันด้วยงั้นหรือ? หม่อมฉันต้องขอบคุณความใส่ใจของท่านหรือไม่?”

สายตาของฟู่เฉินหวนซับซ้อนขึ้น สองมือไคว้ไว้ด้านหลัง “บ่าวเป็นผู้เตรียม”

ลั่วชิงยวนหลุดหัวเราะเบาอย่างไม่น่าเชื่อ “บ่าวเตรียมหรือ? โสมร้อยปีก็บ่าวเตรียมหรือ? หากหม่อมฉันจำมิผิด นั่นเป็นเครื่องยาสมุนไพรที่แม่นางซ่งให้หม่อมฉันไว้รักษาบาดแผล!”

สายตาของฟู่เฉินหวนเยือกเย็นลง “นี่เป็นสิ่งที่ข้าเสียเงินซื้อมา จักใช้อย่างไรต้องรายงานแก่เจ้าด้วยรึ?”

ประโยคนี้ทำไฟโทสะในใจของลั่วชิงยวนยิ่งดับยาก

ลั่วชิงยวนเงยหน้ามองเขา และหัวเราะเย็นชาทีหนึ่ง

“ท่านมหาราชครูลั่วมิใช่อาจารย์ที่ท่านเคารพนับถือหรอกหรือ? ดูท่าการจากไปของท่านมหาราชครู ท่านอ๋องก็มิได้เสียใจมากเช่นนั้น”

“มิเช่นนั้นจักให้ของกำนัลใหญ่เช่นนี้กับลั่วไห่ผิงหรือเพคะ?”

น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

คำพูดของนางทำฟู่เฉินหวนโมโหเข้าจริง ๆ สายตาของเขาเยือกเย็น และน้ำเสียงดุดัน “ลั่วชิงยวน!”

“ทำไม? หม่อมฉันจี้โดนใจดำของท่าน ท่านจึงกริ้วหรือ?”

โทสะในใจของลั่วชิงยวนยากที่จะดับ นางเย้ยหยันต่อ

“ครั้งหน้าหากท่านอ๋องอยากประจบลั่วไห่ผิง ท่านจงทำเต็มที่เถิดเพคะ แต่อย่าได้กระทำเรื่องใด ๆ แทนหม่อมฉันอย่างสำคัญตัวไปเองเช่นนี้อีก!”

“หม่อมฉันและลั่วไห่ผิง จักไม่มีวันลงรอยกันราวกับน้ำและไฟ!”

ได้ยินคำพูดของนาง สีหน้าของฟู่เฉินหวนยิ่งอยู่ยิ่งย่ำแย่

นางคิดว่านางมีความสามารถเพียงใดกัน? จึงกล้าต่อกรกับท่านอัครเสนาบดี

บัดนี้ นอกจากแม่ทัพใหญ่ฉินแล้ว มีผู้ใดจักช่วยนางอีก?

มอบของกำนัลเพื่อรักษาไมตรีกันต่อหน้าธารกำนัลแบบผิวเผินเสียยังดีกว่า ภายภาคหน้านางจักถูกต่อต้านเสียเพียงใดนางมิใส่ใจจริงหรือ?