ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 409

ฟู่เฉินหวนตั้งใจสั่งคนเตรียมของกำนัลให้ลั่วชิงยวนโดยเฉพาะ เพราะเขารู้ว่านางเกลียดลั่วไห่ผิง นางไม่มีทางเลือกของกำนัลแน่

เขาให้คนเตรียมเผื่อ เพราะอยากรับมือให้ผ่าน ๆ ไป มิคิดว่านางจะเป็นการตอบสนองเช่นนี้ กลับกลายเป็นเขาที่ตัดสินใจโดยคิดไปเอง!

“ลั่วชิงยวน! ข้าเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย! อย่าได้มีความคิดเหลวไหล! เจ้าอยากตายย่อมได้ แต่อย่ากระทบถึงตำหนักอ๋อง!”

โทสะฟู่เฉินหวนปะทุ จึงเอ่ยพูดคำรุนแรงอย่างควบคุมไม่ได้

ขณะนี้เอง ร่างตรงทางแยก ในที่สุดก็เดินออกมา

จับฟู่เฉินหวนที่กำลังโมโหไว้ และพูดปลอบเสียงเล็ก “ท่านอ๋อง ไม่ทรงกริ้วหนาเพคะ วันนี้มีแขกมากหลายเช่นนี้ หากมีผู้ประสงค์ร้ายได้ยินเข้า เกรงว่าจะซุบซิบนินทาเรื่องของท่านและท่านพี่อีกนะเพคะ”

ลั่วเยวี่ยอิงท่าทีเข้าใจหัวอกผู้อื่น ทำลั่วชิงยวนที่อยู่อีกด้านดูไม่มีเหตุผลขึ้นมา

ฟู่เฉินหวนเห็นลั่วเยวี่ยอิง น้ำเสียงผ่อนลงในทันที “มิเป็นไร”

ลั่วเยวี่ยอิงพยักหน้า นางกวาดตาลง เอ่ยพูดอย่างเป็นห่วงด้วยเสียงแผ่วเบา “ช่วงนี้หม่อมฉันมิได้ไปที่ตำหนัก มิรู้ว่าบาดแผลของท่านอ๋องเป็นเยี่ยงไรบ้างเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนเอ่ยตอบ “มิเป็นไร แค่แผลเล็ก”

ลั่วเยวี่ยอิงมองไปที่เขาด้วยความปวดใจ “ท่านอ๋องดีเสียจริง ทำเพื่อท่านพี่มากเช่นนี้ หม่อมฉันบอกแล้ว ท่านเป็นคนใส่ใจคนของท่าน”

ลั่วเยวี่ยอิงพูดไปพร้อมเผยยิ้มอ่อนโยน

ความหมายนัยน์ของนางมิใช่ว่า ฟู่เฉินหวนทำเพื่อลั่วชิงยวนมากเช่นนี้ แต่ลั่วชิงยวนกลับมิเห็นค่างั้นหรือ?

หากเป็นผู้อื่น คงขอบคุณกราบแนบแทบเท้าแล้ว

ลั่วชิงยวนเห็นทั้งคู่ตอบโต้หวานซึ้งกันในใจนางพลันรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด

จึงสะบัดแขนเสื้อและเดินจากไป

มิเห็นก็มิรำคาญใจ!

เห็นนางจากไป มุมปากของลั่วเยวี่ยอิงกระตุกเป็นรอยยิ้มได้ใจ นางกล่าวอย่างอ่อนโยนต่อ “ขอบคุณท่านอ๋องที่เชื่อใจท่านพ่อของหม่อมฉัน การจากไปของท่านมหาราชครู หม่อมฉันเองก็รู้สึกเศร้าโศกนักเพคะ”

ในที่สุดผู้หนุนหลังลั่วชิงยวนก็ตายไปคนหนึ่ง บัดนี้ใครจะคุ้มครองนางได้อีก

ในใจลั่วเยวี่ยอิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกสะใจ